YALNIZLIK SARMALI: YALNIZLIĞI YÖNETMEK

Çağımızda yalnızlık bir şifa kaynağı mıdır yoksa çürümenin diğer adı mı?
Sosyal medya X’te bir kadın, içinde bulunduğu derin yalnızlığa dayanamayarak ağlıyor ve yakınıyordu. "Çok yalnızım, delirmek üzereyim. Dışarı çıkayım bir kahve içeyim diyebileceğim bir arkadaşım bile yok. İşi bıraktığımdan beri ne zaman bu konuyu düşünsem ağlıyorum." 
Bir başkası altına şu notu düşmüştü: “Çok iyi anlıyorum ki, böyle bir dönemden geçtim, fazlası var azı yok, sonra yalnızlığın nasıl güzel bir şey olduğunu anladım. İnsan sosyal bir varlık bu da azımsanmayacak bir şey. Kitap okuma kulüpleri var insanın yalnızlığına şifa, tavsiye ederim, kendinizi yeniden inşa ediyorsunuz.”
“Aynı durumdayım...” diyordu bir başkası ve ekliyordu: “Ve nerden baksan 7-8 yıldır aynı şekilde... 1 tane arkadaşım yok evime çağırabileceğim ya da buluşacağım... O kadar sıkıldım ki bu durumdan. Yalnız çok yıllar geçirdim... Bazen yaşamak bile saçma geliyor, intihara da meyilli biriyim. Kendimi zor tutuyorum.” 
Bir bakası yardım çağrısına şöyle cevap veriyordu: “Ya nerede hangi yaşıyorsun bilmiyorum ama ben arkadaşın olurum. Gerçekten. Aynı durumdayım İşim yok çalışmıyorum başka bir şehirdeyim ve en yakın arkadaşlarım yaşlı mahalle sakinleri. Ben ara ara ağlıyorum ve yalnız değilmişim. Komik gelecek ama aslında yalnız değiliz işte.”
“Bende dağ başında yaşıyor sandım Sarıyer'de mi insan bulamadın. Sahile git yürü, kıyıda 50 tane kahveci var git otur çalışanlarla sohbet et, rutin haline getir illaki arkadaş edinirsin. Deli herhalde.” Diyordu bir başkası.
Bir başkası da “Evlenip memleketinden başka bir yerde yaşayan biri olarak bildiriyorum durum aynı bende de. 3 yıl oldu maalesef olmayınca olmuyor. 20’lerimin başında değilim. Bütün arkadaşlıklarım dijitalleşti. Hepsi uzakta ve sadece online görüşebiliyoruz. Çok üzücü.” ifadelerine yer veriyordu.
Birçok mesaj daha vardı ama hemen hepsi birbirine benziyordu. Kimisi anı durumda olduğunu söylüyor, kimisi akıl veriyor, kimisi de bir orta yol bulmaya çabalıyordu. 
Yalnızlığın üretilebildiğine ve yönetilebildiğine inanıyorum. Dolayısıyla yalnızlığımızı yönetmemiz gerekiyor. Daha önemlisi yapmamız gereken yalnızlığımızı kendimizin inşa etmesi ve bu işlemi gerçekleştirirken kendiliğimizi geliştirmek. Yani bir başkasına enden ihtiyaç duyuyoruz ya da duyarız? 
Bunca oyalanacak vakit geçirecek şey varken nasıl yalnız kalır insan? 
Belki de aslında yalnızlığı tanımlayarak işe başlamalıyız. Ama yalnızlığı değil kendi yalnızlığımızı tanımlayarak işe başlamak gerekir. Bu bizi yalnızlık sarmalından kurtaracak yalnızlığımızı yönetmede önemli bir işlev görecek.