Afrika Cazibesi

Öğrenme, bilme merakının medyada haber değeri, yorum, sanat estetiği hususiyetlerini körüklemesi özne ile nesnenin birbirlerinin yerini işgal etmesine hatta tekleşmesine sebep olmuş gibidir. Yerel, bölgesel, ulusal, kıtasal ve evrensel birçok olayda bunlar müşahede edilebilir. Tanıma, tanıtma, yansıtma, yanıltma yakınlardan ziyade uzaklarda medya ürünleri ile sürdürülebilmekte, toplumlar yönlendirilmektedir.

Köle, hammadde kaynağı, pazar görevi yüklenen buna mukabil hariçte tutulan, itilen, ezilen, ötekileştirilen, farklı renkle tanımlanan koca kıtanın insanları beyazperde ve dizilere de Afrika Kraliçesi (Yönetmen: John Hoston, 1951), Benim Afrikam (Yönetmen: Sydney Pollack, 1985), Rüyamdaki Afrika (Yönetmen: Hugh Hudson, 2000), Macera Avcıları Afrika’da (Yönetmen: Johan Nijenhuis, 2005), Afrika Macerası (Yönetmen: Martin Miehe Renard, 2013) örneklerinde olduğu gibi mevcudiyeti yedinci sanat kuralları dahilinde kurgulanarak hedef kitleye iletilmiştir. Türk Sineması da Turist Ömer Yamyamlar Arasında (Yönetmen: Hulki Saner, 1970), Türkler Çıldırmış Olmalı (Yönetmen: Murat Aslan, 2009) gibi örneklerle aynı çizgiden ilerlemiştir.

Elbette Tanrılar Çıldırmış Olmalı (Yönetmen: Jamie Uys, 1980), Çöl Aslanı Ömer Muhtar (Yönetmen: Mustafa Akkad. 1981) Parlaklık (Yönetmen: Süleyman Cisse, 1987), Kara Nisan (Yönetmen: Raoul Peck, 2005), Köpekleri Vurmak (Yönetmen: Michael Caton Jones, 2005), Kanlı Elmas (Yönetmen: Edward Zwick, 2006), Kuduz Köpek (Yönetmen: Jean Stephane Sauvaire, 2008), Suç Sehri (Yönetmen: Jerome Salle, 2013), Beasts of No Nation (Yönetmen: Cary Fukunaga, 2015) gibi özgün ve farkındalıklı sinema projeleri yürütülmüştür.

Bahsedildiği gibi medya ürünleri üzerinden uzaklarda oluşan duruma rağmen Avrupa ve yenidünya kıtanın bütün zenginliklerini söküp alma, bunun için sahiplerini birbirine kırdırma, ara unsur olarak varlıklarını sürdürme, ortadan kaldırma, rekabet ortamında da strateji geliştirme, ölümcül mücadelelere atılmada hiç tereddüt göstermemişler, sömürge imparatorluklarının sıralamasını ayakta kalanla sürdürmüşlerdir.

XX. yüzyılın ikinci yarısında Türkiye’nin Afrika’ya dair bakış açısında bir farkındalık çabası birçok siyaset ve devlet adamında zuhur etmişse de bunların kalıcı neticelere dönüşemediği, muhtemelen başka projelerin arka planlarındaki örtülü hamlelerle bertaraf edildiği söylenebilir.

Yeni bin yıla milli iradenin kararlı ve kesintisiz desteğini alarak yeni bir zihniyet ile başlayan ülke, icraatlarının henüz başlarında ciddi bir Afrika ile Ekonomik ve Ticari İlişkileri Güçlendirme Stratejisi hazırladı. İki yıl sonrasında ise kıta ülkeleriyle ilişkiler süratle gelişti. Gelişim, Türk Hava Yollarının sefer noktaları ve sayısından bile gözlenebilir hale geldi. Konunun ayrıntılarının medya ürünleriyle tıpkı batıda olduğu gibi Türkiye, Türk Dünyası ve Dünya kamuoyuna iletilmesinin önemi ortadadır. Bunlarında da ötesinde irili ufaklı kültür, sanat, spor, eğitim faaliyetlerinde de hiçbir fedakarlıktan kaçınılmadan ısrarcı olunmalıdır.

Her türlü bilimsel etkinliğin, sivil toplum kuruluşu faaliyetinin içeriği ve de medya ürünü halinde hedef kitleye iletilmesi elzemdir. Bu medya ürünlerinin ne zaman ve nerede etkili olacağı kadar hedefi de iletişim sektörünün amaçlarının üzerinde tutulmalıdır.

Yerel yönetim, genel politika, doğal şartları gereği bundan böyle ancak tarımda söz sahibi kılınması gereken Aydın vilayet merkezinde AYUDER tarafından düzenlenen Türkiye- Afrika Gıda, Tarım ve İş Konferansı konuyu ülke gündemi kadar yerel gündeme de taşıma fırsatı vermektedir. Başarılı ve verimli olmasının yanında vagon misali peşine yenilerinin eklenmesinin elliden fazla devletin başını kaldırmasına en azından tünelin ucundaki ışıkla karşılaşmasına katkı yapacağı kanaatindeyiz.