Eli boş, gönlü hoş
Mart ayının ilk haftasında, "Konyaspor düşmüştür" diye başlık atmıştım. Sosyal ağlarda bazı arkadaşlar paylaşım yaptı. Hani o dizlerimizi dövdüğümüz, bu yıl içerisinde resmi maçlarda sadece bir puan toplayan Malatya maçı ve Malatya o bir puanı da sadece bizden aldı. Evet, Konyaspor düştü. Gözden düştü ve düşmeye de devam ediyor. Dünya, Kovid 19 ile mücadele etmeye devam ederken çok ciddi süreçten geçtik ve hala bu tehlike geçmiş değil.
Hayat bazı periyotlarda nerdeyse durma noktasına kadar geldi. Böyle bir sürece şahitlik ederken normalleşme adımları ile hayata bir nebze de olsa kaldığımız yerden devam etmeye çalışıyoruz. Ülkemizde futbol, ligler hiç oynanmamış gibi mi olsa ya da tescillesek mi, küme düşen takım olmasa derken seyircisiz bir şekilde kaldığı yerden devam ediyor.
Kötü giden seriye Fenerbahçe maçında alınan üç puanla bir nebze de olsa dur dediysek de verilen bu uzunca aradan sonra sahalara nasıl döneceğimiz hepimizin merak konusu olmuştu. Gençlerbirliği karşısında gördük ki takımda değişen birşey olmamış.
Malesef o kötü istikrardan ödün vermiyoruz. Evet, sahadan silinircesine bir oyun ortaya koymadık. Hatta bunun aksine Gençler karşısında oyunun büyük bir bölümünde de kanımca sahanın hakimiyetini ele geçirdik. Golü yedik iki dakika sonrasında cevap verdik. Üstüne bir de maçın kırılma anı olan pozisyonda boş kaleye gol kaçırdık. Ama bu karın doyurmaya yetmiyor. Haticeye değil neticeye baktığımızda eli boş gidiyoruz eli boş geliyoruz. Bize oyun değil gol lazım. Biri üçü farketmez puan lazım. Altta rakiplerimiz kazanıyor, bizim de gün geçtikçe zor fikstür karşısında işimiz çıkmaza doğru gidiyor. Önünüzde nur topu gibi Sivas ve sonrasında Beşiktaş maçı var. Bakalım kendi kuyumuzu kendimiz kazmaya devam edecek miyiz?
