17. yüzyılda Batı Avrupa’da kullanılan “Chalumeau” adlı enstrüman, klarnetin gelişmemiş ilk hali olarak kabul edilir. “Chalumeau” terimi, Fransızca kökenli olup kamışlı üflemeli çalgıları tanımlamak için kullanılmıştır. 18. yüzyılın başlarında, Alman çalgı yapımcısı Johann Christoph Denner, Chalumeau’yu geliştirmiş ve klarnetin ilk biçimini ortaya çıkarmıştır. Bu nedenle, klarnetin mucidi olarak sıklıkla Denner anılmaktadır.
Denner, Chalumeau üzerinde yaptığı yeniliklerle klarnetin üçüncü ve beşinci armonik sesleri çıkarabilmesini sağladı. Klarnet, 18. yüzyılın ilk dönemlerinde ses aralıkları kısıtlı olmasına rağmen bazı bölümlerde kullanılmaya başlandı. Ancak bu dönemde yaygın kullanıma girememesinin nedeni, gelişim aşamasındaki eksiklikleriydi.
1800’lü yıllara gelindiğinde, klarnet orkestralarda daha sık yer almaya başladı ve oda müziğinde Mozart gibi büyük besteciler tarafından kullanılarak popülaritesi arttı. Solo enstrüman olarak kullanımı da aynı dönemde devam etti. 1812 yılında Ivan Müller, Paris Konservatuarı’nda 13 tuşlu klarnetini tanıtarak enstrümanın mekanik yapısında önemli ilerlemeler sağladı. Bu model, Denner’in tasarımından bu yana yapılan en gelişmiş klarnet olarak değerlendirildi.
Klarnet, yapısal olarak diğer tahta üflemeli çalgılardan farklı bir özelliğe sahiptir. Silindirik bir yapıya sahip olan klarnet, zaman içerisinde yeni ses delikleri eklenerek ve farklı kesim teknikleri kullanılarak geliştirildi. 19. yüzyılın sonunda ise Klose ve Buffet gibi ustalar, flüt parmak sistemini klarnete uyarlayarak enstrümanın çalınabilirliğini büyük ölçüde artırdı.
Mozart’ın ünlü besteleri için kullanılan basset klarnet, tenor olarak adlandırılan ve FA notasına uyarlanmış bir enstrümandır. Mozart, bu klarnetin kadifemsi ve derin tonuna hayran kalmış ve birçok eserinde kullanmıştır.
