Dikkatimizi ve tembelliğimizi çaldırmakla kalmadık derin bağlar kurabilecek yetimizi de kaybettik.

Dinliyormuş gibi yapıyoruz.

Görmüş gibi yapıyoruz…

Sürekli bir etkileşim halindeyim ama gerçekten de birisiyle derin bir bağ kuracak kadar ne kendimizi ne de ötekini dinliyor ve görüyoruz.

Akışın hızlı olduğu söylemine kaptırmışız kendimizi.

Akış hızlı değil biz akışın hızlı olduğuna kendimizi ikna etmişiz.

Boşluğu doldurmak için konuşmak, bozluğu doldurmak için bakıvermek, boşluğu doldurmak için birisiyle birlikte olmak, boşluğu doldurmak için…

BİRLİKTE OLABİLECEĞİMİZ EN İYİ KİŞİ OLMAYANDIR, artık.

Aslına bakarsanız hiçbir şey çaldırdığımız falan yok, kendi elimizle teslim ediyoruz insani cephelerimizi.

Hemen her yerde derin bir sessizlik ve körlük hâkim ama hayır hepimiz konuşuyor ve görüyormuşuz gibi…

Bir distopyada yaşayıp ütopyada yaşıyormuş havasında hayata devam etmek…

Nasıl da çöküyor yavaş yavaş yaşam kendi içine…

Ben hiçbir zaman istememiştim bir bataklık yüzücüsü olmayı…

Bırakın derin bağı, bir bağ bile kuramamak ve durup durup kendi belleğine sarılmak…

Öyle değil mi: Artık hemen hiçbir şeyin kalıcılığı yok.

Durup bağlanacak durumumuz da yok.

Geçicilik almış bazını gidiyor. Akışkanlık dur durak bilmiyor.

Bugün insanlar birbirine insanların hayvanlara bağlandığından daha çok bağlı değil. Bir eşyaya bağlılık bir insana bağlılıktan daha anlamlı ve derin geliyor insanlara.

Her geçen gün insan insandan uzaklaştırılıyor ama bütün bu uzaklaşmalar rağmen parklar, dev gibi alış veriş merkezleri, dev gibi gemiler yapılıyor insanlar bir arada bulunsun diye.

Bir yandan insanlar birbirine duygusal ve mental olarak zayıflatılıyor bir yandan da bir arada durma zorunluluğu üretiliyor. Sanki söylenen şu: Yüzeysel yaşa! Neden?