Seçimler gereklidir ama dizginsiz çoğunluk her zaman bir felakettir.

George Washington veda konuşmasında hizip ruhuna karşı son derece şeffaf ve düşündürücü bir uyarı yapar. “Bir fraksiyonun diğerine alternatif hakimiyeti” olduğunu savunur bu konuşmada. "Bu durum başlı başına korkunç bir despotluktur. Ancak ortaya çıkan düzensizlikler ve sefaletler insanların zihinlerini yavaş yavaş bireyin mutlak gücünde güvenlik ve huzur aramaya yöneltiyor.”

Mevcut seçim siyasetinde, (ki ülkemizde de durum budur) rasyonel olarak yanlış bilgilendirilmiş bir seçmenin duygularının manipülasyonu, iktidara giden yoldur.
Sonucun, demagoji konusunda en büyük yeteneğe sahip olanlar tarafından belirlenip/yönetilmesi muhtemeldir.

Seçimler elbette gereklidir. Ancak dizginsiz çoğunlukçuluk bir felaket olduğu gerçeğine de kendimizi ikna etmek zorundayız. Nihayetinde başarılı bir yeni liberal demokrasi, kısıtlayıcı kurumlar gerektirir hatta zorunlu kılar:

- seçimler üzerinde bağımsız denetim,

- bağımsız bir yargı ve

- bağımsız bürokrasi.

Peki, bunlar yeterli mi? Hayır.

Profesyonel politikacıların pişkinliği, reklamcılık sanatı ve medya algoritmalarının çarpıtmaları günümüzde yönetimleri belirleyen en önemli unsurlardandır.

Bunlardan nasıl arınabiliriz?

Ya da bütün bu "dizginsiz çoğunluğu" ve "bir hizbin diğer hizip üzerindeki tahakkümünü" kırabilmek için yeni arayışlara, yeni yollara ihtiyaç olduğu artık kesin.
Yeni sesler eklemek gerekiyor, hayatın sıkışma noktalarına.
Demokrasiyi mahalle jürilerine dolayısıyla belki de artık uzlaşma kültürünü güçlendirecek yurttaş jürilerine ihtiyaç var.

Tartışmaları uzlaşmayla sonuçlandırmak yurttaş jürileri... Demokrasiyi uygulamanın tek yolu hizipler arası çatışma değil. Demokrasiyi gittikçe profesyonelleştiren uygulamaları bırakmak gerekiyor. Sıradan insanları mekanizmalara dâhil etmek yeni liberal demokratik anlayışta yeni bir yol ayrımı olarak değerlendirilebilir, değerlendirilmelidir.

UZUN LAFIN KISASI OLMAZ: Bazen bir kişi yaptığı seçimle

görkemli bir zafere imza atar.