-İnsanlığı duygular yönetir. Bu yüzden Tanrının kitapları öykülerle doludur. Öyküler insanı kendine anlatır. Öykülerin çoğu acı doludur.

Firavun…

Nuh tufanı…

Şu veya bu biçimde yok olmuş insanlar…

Şöyle veya böyle batıp yok olmuş uygarlıklar…

Beynimiz duygulardır. Duygularla duyar, düşünür, kararlar veririz.

Mantığın dokusunu da duygular oluşturur.

Zengin fakir, mantıklı mantıksız fark etmez. Onun için de anlamak önemlidir; yargılamak kolay bir yoldur.

Felsefeci Prof. Jeanette Kennett, “Yoksulların bazen bütçeleri üzerinde şeyler almalarını kibirle yargılamayın. Onlar acı dolu hayatlarını hafifletmek için, bazen kendilerini ve çocuklarını mutlu etmek isterler. Bu anlık ‘şımarma’ hissi, aslında yarını belirsiz hayatlarını yaşanılır kılar. Yoksulluğun ne olduğunu anlamazsanız, kibir içinde kör bir yargıç olursunuz.” diyordu.

Yoksullar küçük keyiflerle zenginlerle eşleşirler.

Yoksul insanların mantısızmış gibi gelen davranışları, harcamaları onurlu bir direnişin göstergesi mi yoksa aşağılık kompleksinin bir yansıması mıdır?

Dediğim gibi Yargılamak kolaydır anlamak devrimci bir eylemdir

Fakir insanlar neden zenginlerin ihtiyaçlarına yönelir? Ya da fakirler neden bir an da olsa zengin gibi davranmak ister?

Olumsuz duygular olumlu duygulardan çok güçlüdür ve biz olumsuz duygulara yenilmek istemeyiz.

Var olan mutsuzluklarına kim yenilmek ister. Ya da mutsuzluk üreten bir hayata karşı derinmek nasıl olur?

Bazın borcunu ödemekten güçlük çekilen bir şey almak; onu aileyle paylaşmak, bir anlına oksijen çadırına girmek gibidir. Gerçekten öyle midir?

Yoksulların küçük keyifleri yoksulluklarını üretmiyor olabilir mi? Ya da belki yoksulluğu sorgulamalıyız? Neden insanlar yoksul?

Uzatmak istemem ama şu bir gerçek ki: Zengin veya fakir her zaman gerçek bir nefes almaya ihtiyaç duyarız. Bunu gerçekleştiririz de bedeli ne olursa olsun. Bu bize keyif verir ve anlaşılmak yerine yargılanıyor olmasının bir önemli yoktur.