Ceza mahkemeleri hepinizin de bildiği üzere devletin varlığını hissettirdiği, işlenen suçların karşılık bulduğu ve devletin de soğuk yüzü olarak bilinir.

Hukuk kanunların sınırları dışında yoruma açıktır. Mahkemelerde de somut olaylar incelenirken her zaman iki daha iki dört etmeyebilir. Fakat yargıda da emsaller oluşturulur ve şahıslar arasında farklı yorumlamalarla verilebilecek hakkaniyetsiz kararların önüne geçilmeye çalışılır.

Uygulamada fiilen yer alan bir avukat olarak da eleştiri getirmemiz gerekirse; pek çok mahkemenin aynı olay ve ya benzer olaylar karşısında neredeyse birbirleri ile çelişen kararlar verebilmesidir.

Böyle bir durumda beklenen ise bir üst yargı merciinin bu ikiliği ortadan kaldırması iken maalesef ki üst yargı merciinin de aynı ve ya benzer olay karşısında verilen başka başka kararları aynen onaylamasıdır.

Bahse konu durum adalete ve mahkemelere olan güveni sarsmakla birlikte, vatandaşta ve uygulamada yer alan hak savunucularında bir ümitsizlik halini de beraberinde getirmektedir.

Hakim elbette ki önünde yer alan somut bir olay hakkında yorum yapabilmelidir, fakat kanunların sair mevzuatın o kadar net ve detaylı olması gerekmektedir ki karar vericinin yorumu minimumda kalsın ve böylelikle yorum farkları da en aza inebilsin.

Böylelikle kanun önünde eşit, devletin müeyyidelerinden de çekinen ve daha huzurlu ve suç oranının da daha az olduğu toplumlar oluşabilsin.

Anlatmış olduğum konunun yanında, elbette ki şuan meclisin de gündemini oluşturan 9. Yargı Paketi olarak bilinen çalışmalarla birlikte, cezaların caydırıcılığı ve özellikle infaz noktasındaki çalışmalarla birlikte toplumdaki cezasızlık algısı da son bulsun.

‘’Devletin dini adalettir, adalet olmayan devlet ise dinsizdir’’ sözünde de olduğu üzere; öncelikle adalet duygusunun her bir vatandaşın şah damarında hissettirilmesi suretiyle genel kalkınma ve bilinçlenme sağlanabilsin.