Gece yarısını biraz geçmişti. Şehrin üzerine serilen karanlık, sessizliği de beraberinde getirmişti. Sokak lambalarının soluk ışığında, yorgun günün izleri kayboluyordu. İnsanlar çoktan yataklarına çekilmiş, yeni günün getireceklerinden habersizdi. Sonra bir uğultu duyuldu. Önce derinden gelen, hafif bir titreşim gibiydi. Ardından camlar zangırdadı, dolap kapakları açıldı, duvarlar sarsıldı. Birkaç saniye içinde şehir, şiddetli bir depremle altüst oldu. Beton bloklar çöküyor, demir çubuklar bükülüyor, insanların çığlıkları gecenin sessizliğini yırtıyordu. Elif, yatakta doğrulduğu anda tavandaki avizenin sallandığını gördü. Annesi ve babası odasına koşmadan önce, güçlü bir sarsıntıyla duvarlar yarıldı, kapılar kapanıp açıldı. Küçük kardeşi Eren’in sesi duyuluyordu, ağlıyordu ama sesi giderek zayıflıyordu. Elif, yatağından kalkıp ona ulaşmaya çalışırken bir anda yer kaydı ve her şey karardı. Gözlerini açtığında, etrafı toz bulutuyla kaplıydı. Başına düşen beton parçası yüzünden alnından kan süzülüyordu. Kıpırdamak istedi ama bacakları molozların altındaydı. Karanlığın içinde, kardeşinin sesini aradı. “Eren!” diye bağırdı ama cevap alamadı. Dışarıdan siren sesleri geliyordu. Kurtarma ekipleri çoktan yola çıkmıştı ama saatler, günler sürebilirdi. Elif nefes almaya çalıştı, içi daralıyordu. O an, elinin altında bir hareket hissetti. Küçük bir el… Eren’in eliydi. Hâlâ hayattaydı.

“Elif… Çok korkuyorum,” diye fısıldadı kardeşi.

“Elini bırakma,” dedi Elif, tüm korkusuna rağmen. “Bizi bulacaklar.”

Saatler geçti. Beton yığınlarının arasından gelen kazma sesleri umut getirdi. Kurtarma ekibinin güçlü elleri, ışıkları ve sesleri yaklaştıkça Elif ve Eren’in gözlerinden yaşlar süzüldü. Gün ışığına çıktıklarında, dünya eskisinden çok farklıydı. Ama bir şey değişmemişti: Birbirlerine olan bağlılıkları.

O gece şehir yıkılmıştı ama içlerindeki umut ayakta kalmıştı.