Babalar… Sessizliğin içinde büyüyen, sevgisini kelimelerden çok davranışlarına gizleyen kahramanlar. Onları çoğu zaman anneler kadar çok konuşurken görmeyiz, duygularını açıkça dile getirdiklerine nadiren şahit oluruz. Ama onların sevgisi; erken saatte kalkıp işe gitmelerinde, sen üşüme diye arabanın camını sen binmeden ısıtmalarında, sessizce bekledikleri o diploma törenlerinde saklıdır.

Babalar Günü, çoğu zaman bir kravat hediyesi, aceleyle alınmış bir tıraş seti ya da üzerine "Canım Babam" yazılı bir kupayla geçiştiriliyor. Oysa bugün, çocukken omzuna tırmandığımız, yürümeyi onun avucundaki güvenle öğrendiğimiz adamların günü. Gölgesinde büyüyen çocukların, hayata daha sağlam basmasını sağlayan sessiz destekçilerin günü.

Evlat olmak kolay değil belki ama baba olmak çok daha zor. Bir adım geride durmayı, kendi isteklerinden vazgeçmeyi, kimi zaman cebindekinin son kuruşunu çocuğunun hayaline yatırmayı gerektiriyor. Baba olmak; duvar gibi durmayı ama gerektiğinde de o duvarı bir sığınak gibi örmeyi bilmektir. Bazen bir nasihatle, bazen de sadece varlığıyla yol gösteren adamdır baba.

Kimi babalar çok konuşur, kimisi birkaç kelimeyle anlatır her şeyi. Kimileri uzakta çalışır ama her fırsatta kalbiyle evdedir. Kimileri erken göçer bu hayattan, ardında sadece bir fotoğraf, bir ses kaydı ya da bir çift nasihat bırakır. Her biri, evladının hikâyesinde silinmez bir izdir.

Babalar Günü… Hayatta olanlara sıkıca sarılma, kaybettiklerimizi ise güzel bir anıyla anma günü. Belki telefonun ucundaki "İyi ki varsın baba" cümlesi, yıllarca beklediği bir takdiri verir ona. Belki sessizce yazılmış bir mektup, geçmişin suskunluklarını telafi eder.

Unutmayalım; bir çocuğun ilk kahramanı, bir kızın ilk aşkıdır baba. Ve bu kahramanlar, her yıl değil, her gün hatırlanmayı hak eder.