Pazartesi sendromlarımızı atlattığımız göre, haftaya kaldığımız yerden devam edebiliriz, merhaba çaylarını ve kahveleri aldıysanız köşede ufak bir süre misafir olup sohbet etmeye geliyorum.

En güzel zamanlar, en doğal anılar ve en naif insanlar hep geçmişte kaldı sanki. Fotoğraf albümlerinde gezerken fark ediyor insan yaşarken kıymetini bilemediği anları. Dünün kıymetini bugün, bugünü yarın anlamaya devam ediyoruz hep. Kaybetmeden kıymet bilmiyoruz, yaşamadan hata olduğunu kabullenmiyoruz. Zaman geçiyor ve biz keşke demekten iyikilerin kıymetini bilmiyoruz.

Bir zaman önce anılarımı biriktirmeye karar verip bana hatırası olan ufak şeyleri bir kutuda saklamaya başladım. İçini açtığım zaman sayfalarca yazsam bitiremeyeceğim anılar, belki bir daha göremeyeceğim insanlardan kalan son şeyler var. Yıllar sonra tekrar baktığımda gözlerimin tekrar dolacak ve ben o günleri tekrar yaşayacağım.

Bir yanım sürekli geçmişte yaşamaya devam ederken bir yanım geleceği düşünmeden edemiyor. Meğer ne zormuş hayatımızı değiştirecek olan kararları verme sorumluluğu. Tek derdimizin okul olduğu yılları özlüyor şimdiden kalbim. Büyümek, bir sürü sorunla aynı anda baş ederken dışarıya gülümseyebilmek demekmiş. Hasta olduğun halde kalkıp sorumluluk peşinde koşmak, insanların derdini kendine dert edinmek ve sürekli uzaklara dalıp gitmeni sağlayacak sebepleri cebinden hiç ayırmaman demekmiş. Sanırım bu yüzden çıkamıyorum geçmişi özlemekten, büyümek hala ağır bir yük.

Ve fincanlarınızın boşaldığını düşünerek bu haftaya size bu düşünceyle veda ediyorum…

Günaydın,

İyi öğlenler,

Huzurlu akşamlar,

Gününüzün hangi vaktine denk geldiysem o vakitte bir gülümseme bırakabilmek umuduyla bir yazarca geçti buradan.