Günlerdir üst üste kötü haberler alıyoruz. Ülkemizde birçok noktayı esir alan yangınlar özellikle son zamanlarda hepimizin can damarıyken bir de tekrar gündeme gelen kadın cinayetleri. Gündemden hiç düşmeyen kadın cinayetleri.

Ölüyoruz…

Biz; bu devirde, bu yerde, bu zamanda ölüyoruz.

Kadın olduğumuz için ölüyoruz.

Evlendiğimiz, aşık olduğumuz ve şeref yoksunu olduğunu anlayamadığımız adamların kurbanı oluyoruz.

Çalışmak istiyoruz, iş ararken ölüyoruz.

Evimize gitmek istiyoruz; otobüste, dolmuşta, minibüste son kalan kadın olduğumuz için ölüyoruz.

Canlarımızın mı değeri yok yoksa bu devirde elini kana bulamak mı çok kolay bilmiyorum. Ama biz her geçen gün bir hemcinsimizi daha toprağa veriyoruz. Bugün Eda Nur’un haberini okudum. Haberlerde intihar olarak geçmişti ama haberin içeriği Eda Nur’un katillerini anlatıyordu. O kendisini koruyamayacağına ikna oldu, ama öncesinde biz onu koruyamadık. Tek saç telimize zarar gelse dünya ayağa kalkmalıydı ama toprağa gömülüyoruz tek tek.

Peygamber Efendimiz(s.a.v.) zamanında değerli görmeyenlere ders olsun diye omuzlarında gezdirmiş kızını. Biz onun ümmetiyiz, her hareketini, her sözünü örnek alan nesil biziz. Doğru yolu onunla öğrenen, tüm hayatını okumaya başlar başlamaz okuyan nesil biziz. Ve öğrenmeliydik, kız çocuklarını korumayı da öğrenmeliydik.

Umarım bir gün yazdıklarımızın, söylediklerimizin, çabaladıklarımızın karşılığını alırız. Umarım bir gün o canilerin aldıkları ağır cezaları görürüz. Umarım kız çocuklarımız bir gün tekrar bizim çocukluğumuzdaki gibi sokakta oynadıklarına şahit oluruz. Her karanlığın ardında bir aydınlık var derler, umarım aydınlığımız yakındır.

‘Eda Nur’a…

‘Esra Hankulu’ya…

‘Aleyna Çakır’a…

‘Azra Gülendam’a…

‘Emine Bulut’a…

‘Duygu Delen’e…

‘Özgecan Aslan’a…

Özür dileyerek daha adını sayamadığım diğer canlarımıza ithafen…