Hiç his kaybı yaşadınız mı?

Çok sevdiğinizi, görmeden zaman geçiremeyeceğinizi düşündüğünüz insanın yokluğuyla baş başa kaldınız mı?

Bunu yaşadığımız zaman anlıyoruz hayatımız giren herkesin bir gün muhakkak çıkacağını, verdiğimiz değerlerin aldığımız değerlerle özdeşleşmiş olması gerektiğini. Sıkça duyduğum bir söz var “daha çok değer veren her zaman daha çok üzülendir” denir, hayatımızdaki insanlara vazgeçilemez olduklarını hissettirdiğimiz andan itibaren en büyük sınavımız o insanların yokluğu oluveriyor. Aslında hayat bize bir yerde kimsenin vazgeçilemez olmadığını böyle öğretiyor.

Zamanla kırgınlıklarımın sessizleştiğine şahit oldum. “Ben üzüldüm” demek yerine kendi içime dönmeyi öğretti bana hayat. Bağırıp çağırmanın, kendimi anlatmaya çalışmanın önemsiz olduğuna ve gerçekten anlamak isteyenin sessizliğimden bile bir anlam çıkartabileceğine inandım. Bu inançla adım attığım yolların sonunda büyüdüğümü fark ettim, kendi başıma çözmeye çalıştığım şeyler, olduğumdan daha büyük biri olmamı sağladı.

Bir sorum daha olacak size,

Etrafı kalabalık olan insanların hayatlarından giden insanların yeri kolaylıkla dolar mı? Ya da bu sadece dışarıdan görünen tarafı mıdır?

Hayatlarına insan almakta zorlanan ve güven problemi yaşayan insanların, hayatındaki insanlarla yaşadığı sarsıntıların sonuçlarının daha ağır olduğu bilincindeyim. Bir insana güvenmek yeterince ağır olduğu için o güveni yitirmek daha kalın duvarların örülmesine sebep oluyor çoğu zaman.

Peki siz hangi taraftasınız?

Etrafı kalabalık olan mı yoksa güven problemi yaşayan mı?

Hayatınıza aldığınız insanlarla yaşayacağınız nice mutlu günlere…

Günaydın,

İyi öğlenler,

Huzurlu akşamlar...

Gününüzün hangi vaktine denk geldiysem o vakitte bir gülümseme bırakabilmek umuduyla bir yazarca geçti buradan.