İyi niyetin kullanıldığı devirlere ne zaman geldik?

Yardıma ihtiyacı olduğunu düşündüğümüz insanların yardımına koşmak varken bizi güven çıkmazına sokan bu devir, insanlığımızdan çok şey götürdü. Tüm iyi niyetimizin, saf duygularımızın bir şekilde kullanıldığına şahit olduk. Eski zamanlarda haberlerde izleyip şaşıracağımız olayları günlük yaşamın normal bir parçası gibi kabullenmeye ve normal görmemiz gereken düşünceleri de haber kanallarına taşımaya başladık. Bunu fark ettiğimiz her dakika içimiz yansa da bu olanların sebebi biziz. Bir elin verdiğini diğer elin bilmemesi gerekirken yaptığımız ve “iyilik” olduğunu düşündüğümüz her şeyi yayınlamaya gayret ettik.

Bu düşüncelere daldığımda kitaplarda okuduğum, filmlerde izlediğim eski devirleri özlüyor ruhum. Tüm mahallenin birbirini tanıdığı zamanlarda yaşamak istiyorum. Komşudan gelen feryat figan çığlıklara sağır olan devire ait olmamalıydım diyorum, bu zamanda yaşamamalıydım.

Bugün babamla mahalledeki bir dükkandan alışveriş yapıp çıktıktan sonra dükkan sahibinin peşimizden koştuğunu fark ettik, yanlış hesapladığını söyleyip çok da büyük olmayan belki de kaybetsem cebimden düştüğünü anlamayacağım bir miktarı geri verdi bize. Helallik istedikten sonra da geldiği gibi geri döndü. Gözlerim doldu ilk başta sonra verdiğim tepkiye sinirlendim kendi kendime. Neden doğru olanı yadsımıştım? Neden olması gereken sanki bu değilmiş gibi davranmıştım? Bu tepkiyi o para üstüne değil, akşam haberlerinde dükkanı soyup kaçan çırak haberine verip üzülmeliydim. Peki neden tam tersi olmuştu?

Yolda bulduğu cüzdanı sahibine veren adam neden haber yapılırdı? Neden ona helal olsundu? Zaten bunu hepimizin yapmış olması gerekmez miydi? Veya neden bulduğu cüzdanı verdiği için para ödülü beklerdi insanlar ve nasıl olurdu da çekinmezlerdi tüm bunları dillendirirken?

Böyle düşündüğümde içimin sızladığını fark ediyorum. Sonra Atatürk’ün sözü çınlıyor kulaklarımda “Bütün ümidim gençliktedir. Her kafanın anlamaktan aciz olduğu yüksek bir varlıktır gençlik.”

Biz nasıl yetiştirirsek, nasıl anlatırsak, o adımları nasıl atarsak öyle gelecek yeni nesil ardımızdan. Doğru ile yanlışın ayrımını ve bir gün neden zor olsa da doğruyu seçmemiz gerektiğini biz göstereceğiz onlara. Bizim adımlarımızı takip ederek gelip bizden daha iyisini çıkartacaklar ortaya. Bu yüzden bugün şikayet ettiğimiz ne varsa, bugün yanlış olan ne varsa onu anlatmalıyız, ondan uzak tutmalıyız. Kendi doğrularını seçmeye başladıklarında temelini sağlam atmış olmalıyız.

Bu yüzden özellikle son paragrafa çok uyacak bir sözle bitiriyorum yazımı.