Konya
Kapalı
13°
Adana
Adıyaman
Afyonkarahisar
Ağrı
Amasya
Ankara
Antalya
Artvin
Aydın
Balıkesir
Bilecik
Bingöl
Bitlis
Bolu
Burdur
Bursa
Çanakkale
Çankırı
Çorum
Denizli
Diyarbakır
Edirne
Elazığ
Erzincan
Erzurum
Eskişehir
Gaziantep
Giresun
Gümüşhane
Hakkari
Hatay
Isparta
Mersin
İstanbul
İzmir
Kars
Kastamonu
Kayseri
Kırklareli
Kırşehir
Kocaeli
Konya
Kütahya
Malatya
Manisa
Kahramanmaraş
Mardin
Muğla
Muş
Nevşehir
Niğde
Ordu
Rize
Sakarya
Samsun
Siirt
Sinop
Sivas
Tekirdağ
Tokat
Trabzon
Tunceli
Şanlıurfa
Uşak
Van
Yozgat
Zonguldak
Aksaray
Bayburt
Karaman
Kırıkkale
Batman
Şırnak
Bartın
Ardahan
Iğdır
Yalova
Karabük
Kilis
Osmaniye
Düzce
40,8729 %0,77
47,8724 %1,05
4.383,41 % 0,12
Ara

“Yaralarımıza Tutunmak”

YAYINLAMA:

Geçen hafta yazdığım yazıya aldığım geri dönüşler beni çok duygulandırdı ve sonra aynı yaraya sahip olmanın aslında bizi asıl yakınlaştıran şey olduğunu fark ettim. Herkesten saklayıp kendi içimizde yaşadığımız acılarımızın ortak olduğu insanları gördüğümüzde kendimizi onlara yakın hissediyoruz. Geçen hafta da başıma gelen şey tam olarak buydu. İnsanların acılarını hatırlamalarına sebep olmak ve onların yaşadığı acıları aslında hepimizin yaşadığını göstermek kalplerimize dokundu.

                Hepimiz gün içinde farklı rollere giriyoruz, çok fazla insanla tanışıyoruz. Kendimizi korumak adına bir kabuk oluşturup güçlü ve dik duruşumuzla hayata devam ediyoruz. Ağlamanın en büyük zayıflık olduğunu düşünerek, hiç ağlamamışçasına yaşıyoruz hayatı. Kırılmayan kabuğumuzla hava karardığında hatırlıyoruz yaralarımızı. Karanlığa gömdüğümüz ne varsa gece olduğunda ortaya çıkıyor sanki. Tek bir kalple iki farklı dünya yaşıyoruz.

                Çoğu zaman keşke çocukluğumdaki gibi kalsaymışım diyorum. Kırıldığımı, üzdüğümü hatta kızdığımı açık açık söyleyebilmeyi, korkmadan ağlamayı, küsmeyi, barışmayı, özür dileyebilmeyi bilseymişim... Yaralarımı tanıdıklarında beni üzecekler, korkusuyla hiç tanışmasaymışım. İnsanları acılarından tanıyıp sarılsaymışım onlara.

İlkokul yıllarımda hasta olduğum için okula gitmediğim çok fazla zaman olurdu, gittiğim günlerde arkadaşlarımın hasta olduğumu bilip beni korumaya çalışmaları, ağladığımda sakinleştirmeleri sandığımdan çok daha fazla anlam taşıyormuş meğer. Büyümek, hayal ettiğim kadar mükemmel ilerlemiyormuş her zaman.

                Çeyrek asra geldiğim yaşımın ilk günlerinde yaşadığım farkındalıklarımdan birisiyle veda ediyorum bu haftaya da. Hayatınıza aldığınız insanların yaralarını tanımanız dileğiyle…

Kendinize iyi bakın…

Yorumlar
* Bu içerik ile ilgili yorum yok, ilk yorumu siz yazın, tartışalım *