Merhaba sevgili dostlar;

Bu gün 24 saatliğine engellileri hatırlayacağız. Hatta istemesek bile tüm iletişim organları fark etmek zorunda bırakacak bizleri. Biraz anlayış lütfen tıpkı yangınları, depremleri, savaşları, yolsuzlukları, kadına şiddeti, çocuk tacizlerini unuttuğumuz gibi daha da kısa bir sürede bunu da unutacağız. Anlık popüler gündeme kurulu çünkü ayarlarımız bizim.

Paylaşımlar yapacağız;

Hepimiz bir engelli adayıyız...

Sevgi tüm engelleri aşar....

Engel olma destek ol.....

Vs, vs...

Farkındalık yaratacağız. Her ne kadar asıl fark etmekle yükümlü olanlar fark etmese de, onlar için mikrofonda üç beş acitasyon kelamından ibaret olsa da bugün, bizler birbirimizi mecburi fark edeceğiz.

Bu haftaki yazımda da değindiğim üzere, aslında fark etmesek de hepimiz birer engelliyiz. Kimimiz fiziksel (ki nedense engelli deyince hep bu sınıf akla gelir), kimimiz ruhsal, kimimiz sinirsel, kimimiz içsel, olmadı kimimiz sosyal, var yani bir köşemizde belli belirsiz bir engelimiz.

Elbette fiziksel ve zihinsel engel göz ardı edilecek, aynı teraziye konacak bir sınıf değil. Bu sınıfın problemlerini, verilmesi gereken hakları, sağlanması mecburi pozitif ayrıcalıkları çokça anlattık. Hatta bu sınıflara tanınan hakları genelde hak etmeyen kesimlerin fazlaca kullanıyor olduğundan her mecrada sık sık dile getirdik. Her engelli dostumuz cürmü nispetinde olumlu gelişmeler sağlanmasına vesile oldu. Güzel adımlarda atıldı.

Bu 3 Aralık Farkındalık Günü de bu fiziksel engelli sınıfa ait bununla ilgili değil bu serzeniş.

Ancak bilinmesi ve fark edilmesini arzu ettiğim olgu, eğer tüm insanların bir köşesinde bir engeli var olduğunu kabullenirsek, engelin uzuv eksikliklerinde ya da yetersizliklerinde olmadığını, asıl engelin beynimizde, düşünce yapımızda hayata kattığımız değerimizde olduğunun farkında olmamız gereği inancındayım.

Kalın sağlıcakla.