Bazen bir dönüp kendimize sormakta fayda var; ruhum benden ne ister? Belki de bunun cevabını verebildiğimizde bedenimizi de doğru besliyor olacağız. Çünkü, ruh sadece yaşamakla yetinen bir şey değildir, hissetmek, anlamak, ifade etmek ve anlaşılmak ister.

Hayatın karmaşık, hızlı akışına kendimizi o kadar kaptırıyoruz ki ruhumuzla irtibatı kesiyoruz bazen. Oysaki kalabalığın ortasında bile içimize çekilip kendimizi dinleme fırsatı yaratabilmeliyiz. Gözümüzle gördüklerimizi gönül gözüyle görmeyi, kulaklarımızla dinlediklerimizi kalbimizle duyabilmeliyiz.

İnsanoğlu bazen sadece yaşayıp geçer. Ama ruh, dokunmak ister. İz bırakmak, anlam taşımak ister. Ve bunu yaparken, en çok da insanın kendine dürüst olmasını bekler. Ruhun senden gösteriş değil, derinlik bekler.

Sabahları dinlediğimiz müzik, boş zamanlarımızda okuduğumuz bir roman veya şiir ya da yaptığımız bir yürüyüş ruhumuzu anlamak için bir yol olabilir. Modern hayat bizi robot insanlara çevirmeye ve ruh ile olan bağımızın kopmasına sebebiyet verirken, ruh bizden “var olmamızı” kendimizi dinlememizi bekler.

Bunu da sadece dinginlikte ona zaman ayırarak yapabiliriz. Bunu yapmayı unuttuğumuzda o bize bazen hatırlatır ve;

Belki de bu sebepten bir şarkıda birden gözümüzden yaşlar dökülür, bir şiirin dizisine takılır kalırız, doğada yürürken nefes alışverişlerimiz daha anlamlı olur. İşte bu anlarda anlarız asıl olanın benliğimiz olduğunu ve onu ihmal etmememiz gerektiğini… bunun için kendimize bir şans vermeliyiz...

Dingin, huzurlu, anlamlı, sade modern hayatın gürültüsünden uzak anlar yaratmalıyız.

Sanat ruhun en önemli gereksinimlerindendir. Bu yüzden, kendimizi bir resimdeki boşlukta buluruz bazen, bazen de bir notada ya da bir şiirde. Fark etmeye başladığında zamanla hayatını da onunla uyumlu hale getirmeye başlarsın. Ve işte o zaman hayatını, bir sanat eserine dönüştürebilirsin…

Bir dans gibi, ruhun ve bedenin uyum içinde dans ettiğinde hayat daha güzel olabilir …