Çok bilindik bir rivayet vardır; Peygamber Efendimiz bir gün yolda giderken, hiçbir iş yapmadan tembel tembel oturan bir adam gördü. Adama selam bile vermeden yanından geçip gitti.

Dönüşünde Peygamberimiz, yine aynı yoldan geçiyordu. Adam hala aynı yerde oturmaktaydı.

Peygamberimiz bu defa adama selam verdi.

Adam şaşırdı. Hemen kalktı ve Peygamberimize:

- Ya Rasulallah! Siz giderken de ben burada oturuyordum., bana selam vermemiştiniz. Fakat şimdi selam verdiniz. Bunun sebebi nedir? diye sordu.

Bunun üzerine sevgili Peygamberimiz şöyle buyurdu:

- Ben giderken, sen bomboş oturuyordun. Hiçbir iş yapmıyordun. Dönüşümde ise, eline bir çöp almış yere birtakım çizgiler çiziyordun. Belli ki düşünüyordun. Düşünmek de çalışmaktır. Onun için sana selam verdim.

****

Yaradılış gayelerimizden birisi de bu dünya için çalışmaktır. İnsan bir şekilde iş hayatına kanalize oluyor. Olmak zorunda. Çok zengin olsanız bile çalışmaktan kaçamıyorsunuz. Hatta ne kadar malınız mülkünüz varsa o kadar çok işiniz oluyor. Çalıştıkça kazanıyor, kazandıkça daha çok çalışmak durumunda kalıyorsunuz. Zenginlik de çalışmaya engel değil. Kimse benim çok param var ömrümün sonuna kadar çalışmadan yiyip, içip yatacağım diyemiyor.

Bununla birlikte çok çalışıp da karşılığını alamayan ya da alamadığını düşünen de elbette olacaktır. Bunu da sadece “nasip” kelimesi ile cevaplayabilirim. Netice itibariyle bize düşen çalışmaktır. Sebebine sarılmaktır. Biz sebebini işleyeceğiz, elimizden geleni yapıp bize verilen görevi yerine getirmeliyiz. Rızık bizim elimizde değil. Onu rızkı dağıtan takdir edecektir. Tabi rızkı veren de çalışmayana değil arayana, isteyene, çalışana verecektir. Bundan kuşkumuz yok. Eskiler der ya “çalışmayana ekmek yok” diye. Tam da öyle. Hiçbir zaman boş durmayalım. Küçük de olsa bir takım işlerle meşgul olalım. Hiçbir iş yapmıyorsak, neler yapabileceğimizi, kendimize ve insanlara nasıl faydalı olabileceğimizi düşünelim. İmkân ve fırsat bulduğumuzda iyi ve faydalı düşüncelerimizi gerçekleştirmeye çalışalım.