Farkında mısınız bilmem ama son zamanlarda insanlarımızın yüzü asık gibi. Evde, işte, çarşıda, pazarda, parkta, bahçede mutsuzluk hakim. İnsanların yüzü gülmüyor.

Akla gelen ilk şey ekonomik koşullar olacaktır. Hayat pahalılığı, zamlar vs… Sıralama mümkün. Doğrudur, dünyanın içerisinde bulunduğu bir gerçek var. Hayat şartları çok çok zorlaştı. Sadece bizde değil tüm dünyada insanlar fiyatlara yönelik tepkilerini gösteriyor. Göstermelidir de. Ancak sanki bizdeki bu mutsuzluğun sebebini tümüyle ekonomi bağlamak doğru değil. Zira insanların alım gücü yerinde. Çarşı, pazar hareketli, AVM’lerde iğne atsan yere düşmüyor. İnsanlar bu pahalılıkta alışveriş yapmak için mağaza mağaza geziyor.

Peki neden mutsuz bu insanlar?

Doğrusu anlamak mümkün değil ancak bencillik kaynaklı olabilir. İnsanlar tamahkâr değil, elindekiyle yetinmiyor. Hep daha fazlasını istiyor. Elbette herkes daha iyisini, en iyisini ister. En iyi işte çalışmak, en yüksek maaşı almak, en güzel evde oturmak, en konforlu arabaya binmek hepimizin hakkı. Ama tamah etmek, bencilce düşünmemek de gerekir.

Mutluluğun formülü çok basit. Önce birbirimizi seveceğiz.

Ev hayatına bakalım; ailenin her ferdi birbirinin mutluluğu için çaba harcamalı. İmkanlar dahilinde geçinmenin yolunu bulup, mutlu olmalı.

Okulda öğretmenler de öğrenciler de hem birbirine hem de öğretmenine / öğrencisine karşı sorumluluğunun bilincinde olmalı. Sevip, saymalı… Veliler de önce “öğretmencilik” oynamayı bırakıp bu işin uzmanı öğretmene saygılı olmalı.

İşveren sadece kendisini düşünmemeli, “Tamam ücretini alıyor ama bu işçi beni seçmiş, benim için çalışıyor. Şirketimi büyütmek için emek harcıyor” demeli. Çalışan da “önce işim, iş varsa ben varım” diyebilmeli.

Gülmeyi öğrenmemiz lazım. Bunun yolu da birbirimizi sevip saymaktan geçiyor. Gülümsemenin sağlık üzerindeki olumlu etkisi herkesin malumu. Gülümseme anında 17, kaş çatma anında ise 43 kas çalışıyor. O halde hep birlikte gülüyoruz… J