Hoş görmek… Söylemi bile hoştur.

Maruz görmektir aslında. Kusurlu bir hareketi, varoluştan gelen özellikleri ya da yanlış davranışları ve su sebeptendir ki insan hayatını olumlu etkileyen hatta kolaylaştıran bir değerdir.

Peki bu güzel değeri kullanmasını biliyor muyuz?

Tahammülümüz yok kimseye. En basit bir trafik kuralının ihlalini bile cinayetlerle sonuçlandırıyoruz. Maruz göremiyoruz hataları. Varoluştan gelen fiziksel özellikleri bile küçümsüyor dalga geçiyoruz. Birbirimize lakaplar takıyoruz fiziksel özelliklerimizle. Göz ardı edemiyoruz bazı şeyleri.

Temel nedeni ilk eğitimdir ama bence. Çocukluk çağlarında aktarılmalı insana bu değer. En basit, en küçük olay bile çok etkiler hoşgörüyü. İkram edilen şeker için “Teşekkür et haydi” deriz çocuğa ve öğretiriz minneti…

Yetişkin bir bireyin alışılagelmiş hoşgörü anlayışı değişebileceği tartışılır ama çocuklar için öyle değildir. İlk eğitimlerinde aşılamak lazım hoşgörüyü ki bir sonraki neslin daha kolay olsun hayatı…

Hoşgörü diyarında yaşıyoruz. Hazreti Pir’in “Sevgide güneş gibi oI, dostIuk ve kardeşIikte akarsu gibi oI, hataIarı örtmede gece gibi oI, tevazuda toprak gibi oI, öfkede öIü gibi oI, her ne oIursan oI, ya oIduğun gibi görün, ya göründüğün gibi oI” sözlerini ezbere biliyoruz ancak bunu hayatımıza yansıtmıyoruz.

Her alanda, her yerde “hoşgörüyü” bir tarafa bırakıp tam tersi hoşgörüsü, kaba ve bencilce tavırlar takınıyoruz.

Maalesef bunu toplumdaki herkes (!) yapıyor. Okumuşu, okumamışı, işvereni, çalışanı, bakkalı, manavı, sürücüsü, yayası, öğrencisi, yetişkini herkes!

Ne yazık ki toplum olarak hoşgörüyü kaybettik. İnşallah tekrar buluruz ve bu naif kavram hayatımızda daha geniş yer kaplar.

Sevgiyle ve en önemlisi hoşgörüyle kalın…