Bütün insanlığın ortak kültürüdür Kurban

Cahit Zarifoğlu’ndan;

“Üstadım” dedim,

“Bayrama ne alayım?”

Dedi:

“Birkaç piri fâniden gönül, birkaç çocuktan gülücük, alabilirsen birkaç fakirden de duâ al.”

“Üstadım” dedim, “Bayrama ne keseyim?

Önce;

“ Gıybeti kes, Kul hakkı yemeyi kes, Yalan söylemeyi kes, Haram yemeyi kes, Adam kayırmayı kes, İsrafı kes, Kötülükten irtibatı kes.......

“Bunları kesmezsen ne kesersen beyhude...”

Öyle diyordu usta kalem, gönül insanı Cahit Zarifoğlu…

Kurban, insanın kendisini tanıması ve hayra yönelmesi, nefsin ve kalbin arındırılması adına içimizdeki her türlü putları kırmanın, kendini inşa etmesinin, alçak gönüllü ve mütevazi (muhbit) olabilmesinin bir yoludur aynı zamanda.

Adayış ve adanışlarımızla Âlemlerin Rabbine yakınlaşmayı sembolize eden, ümmet olma bilincinin en güzel örneklerinden, Kurban ibadetinin ifa edildiği her Kurban Bayramı, insanlık ve dünyamız adına mutluluk ve huzur vesilesi olmasını temenni etiğimiz özel bir anlam ifade eden önemli günlerimizdendir.

‘Kurbiyet’ sağlamak fedakârlıkla ve teslimiyetle mümkündür. Öncelikle nefsin Hak yolunda kurban edilmesi gerektiği kadim kültürümüzde bize aktarılan öğretilerdendir. ’Aklı’ ve ’Nefsi’ fıtrata uygun kurban edebilmekte/yakınlaşmakta her yiğidin harcı değildir.

Düşündüren bir hikâye:

Şibli ile bir arkadaşı arasında geçen konuşmalara dikkat kesilelim:

-Hac vazifelerini yaptıktan sonra, ‘Mina’ya girdin mi?’ diye sordu. Ben ‘Evet.’ dedim.

-Şibli, ‘Kurban kestin mi?’ diye sordu. Ben ‘Evet.’ diye karşılık verdim.

-Şibli ‘Nefsini değil mi?’ dedi. ‘Hayır.’ diye cevap verdim.

-Şibli ‘Öyleyse kurban kesmemişsin.’ dedi.

-Sonra bana ‘Taş attın mı?’ diye sordu. Ben ‘Evet.’ dedim.

-Şibli ‘Senin üzerinde ortaya çıkan bilginin artışıyla bilgisizliğini kendinden uzaklaştırdın mı?’ diye sordu. ‘Hayır.’ dedim.

-Şibli ‘O zaman atmamışsın.’ dedi.

-‘Saçını kestin mi?’ diye sordu. Ben ‘Evet.’ dedim.

-Şibli ‘Arzuların azaldı mı?’ diye sordu. ‘Hayır.’ dedim.

O zaman ‘Saçını kesmemişsin.’ dedi.