Son dönemde hiç çarşıya pazara çıktınız mı? Ya da bir markete, manava girdiniz mi? Elbet söylemlerimiz, işaretimiz esnaf için geçerli. Maalesef hayat pahalılığı hepimizi derinden etkilerken esnafımızı da oldukça yıpratıyor. Alış veriş yapılamaması, sattığı malı tekrar yerine koyamaması bir kenara esnafımız artık fiyatları söylerken mahçup oluyor. Yolum semt pazarına düştü. Aslında çarşı pazar gezmeyi, esnafın halkın içerisinde olmayı da severim. Fiyat sorarım ya da soranlara ister istemez kulak misafiri aldım. Son gittiğim semt pazarında dikkatimi çekenleri paylaşmak istedim. Öncelikle hem satan hem de alan mutsuzdu. İnsanlar yüksek rakamlar karşısında şoke oluyor, kiloları yarıma, yarımları adeta birkaç yüz grama düşürüyordu. Parası kadar almaya çalışıyor, eller ürüne giderken adeta iki kez düşünülüyordu.

Ya pazarcı esnafı. Onları da ilk kez bu kadar mutsuz ve umutsuz gördüm desem yalan olmaz. Domatese 25-30, patlıcana 35-40 TL fiyat çekerken yutkunuyorlardı.

Yaşlıca bir pazarcı esnafı vardı. İsminin İbrahim olduğunu öğrendiğimiz bu amcamız yerli mor patlıcana 40 TL istedi. Gayri ihtiyarı “Bu ne amca, bu fiyatla patlıcan mı yenir?” dedim. “Ne yapayım evladım. Ağustosun ortası geldi hala tarlalardan doğru düzgün mal çıkmıyor. Su parasıydı, mazot parasıydı belimiz bükülüyor. Bu gidişle bizim gibi üreticiler de üretemez olacak. Ondan sonra hep beraber dışarıdan alır ucuz pahalı yeriz!” dedi.

Çok acı bir laf. Amcamız haklı mı haklı. Tohumuydu, fidesiydi, gübresiydi, çapasıydı, sulamasıydı, toplamasıydı, nakliyesiydi hepsi ayrı ayrı bir maliyet. Ee biz tüketicilere de pahalı geliyor. Hele ki 7 bin 500 liracık geliri olan emekliler için hayat çok daha zor. Tüketici alamıyor, üreticinin üretim motivasyonu günden güne tükeniyor. Açıkçası son kalemiz çiftçilerimizi korumamız, maliyetleri düşürmemiz gerekiyor. Yoksa yarın çok geç olacak. Zaten giderek yaşlanan çiftçi nüfusu başlı başına bir sorunken buna bir de üretimden çekilenler eklenmemeli.