Bir el arıyorum

Zümrüt Apartmanı faciasında kurtarma çalışmalarına katılan Cem Canbaz anlattı:

Yıl 2004, Şubat Ayının 2’si, Kurban Bayramı’nın 2.günüydü…
Yıkıldı ZÜMRÜT SİTESİ başımıza.
93 kişi hayatını kaybetti 16 yıl önce bugün…
Başımız sağ olsun…
Mekânları cennet olsun…
Dostlarım, yüreğim hala yanıyor…
Ve hiç sönmeyecek bir yangın bu.
Bizlerin ve Zümrüt Sitesinde hayatını kaybedenlerin yakınlarının yaşadığı tarifi imkânsız duygu ve acıları tarif etmek gerçekten imkânsız dostlarım.
Konya, tarihinin en büyük felaketini yaşadı 2 Şubat 2004’te…
Ve dehşetin, çaresizliğin en büyüğünü.
Enkazın altından iniltiler, imdat sesleri geliyor.
İnsanların en yakınları enkazın başında çaresiz ağlıyorlar.
İniltileri dinledim ağlayarak…
Ağlayan yüreklerimiz, ağlayan gözlerimiz var; ama çaremiz yok.
Tüm arama-kurtarma ekipleri olarak çok çalıştık, çabaladık, o insanların ellerine uzanabilmek için.
Bazılarının canlı, bazılarının ise cansız bedenlerine ulaştık.
Acımasızca yuttu ZÜMRÜT 93 kişinin yarınlarını…
Geldi, geçti Cem kardeşim, artık unutalım diyenler var şehrimizde.
Acaba bunu söyleyenler kendi yakınlarını kaybetmiş olsalardı, yine bu şekilde konuşabilirler miydi?
Ne olurdu sanki hepimiz duyarlı olabilsek, çok mu zor dostlarım.
Zor sanırım, yoksa ben hep bir el aramazdım.
Bir el aradım asırlık vurdumduymazlıklarımızı yok edecek.
Bir el aradım asırlık ciddiyetsizliklerimizi, nemelazımcılıklarımızı yerle bir edecek.
Bir el aradım bu ülkeyi, insanımızı ilimle, tedbirle, teknolojiyle, organizasyonla, projelerle ve şefkatle, merhametle kucaklayacak...