HİÇBİR YERE GİTMEYEN AYAKKABILAR

Bedeli ödenmiş kararlılıklar bizi biz yapar.

Hiçbir yere gitmeyen ayakkabılar için artık ne bir yol vardır ne varılacak bir yer.

Sık sık ne için mücadele verdiğimizi düşünürüm. Hiçbir karara varamam.

Ben kendim için de açıkçası bulmuş değilim ne için mücadele etiğimi.

Kararlılıklarımın beni nereye getirdiğini ve burada ne yapacağımı da çok düşünmüşümdür.

İstediğim yer ile geldiğim yer arasında çelişki yaşamıyorum. Yine de böylemi olmalıydı diye düşünüyorum.

Yani yaşam böyle bir şey mi?

Sürekli gideceğiz ve arkamızda bir sürü şey kalacak ve buna kararlılık diyeceğiz; hiçbir yere gitmeyen ayakkabıları da kendimize göre suçlayacağız.

Şu ayakkabılar hiçbir yere gitmese ne olurdu acaba?

Yaşamın, kariyerin, zenginliğin ve kendimiz olmanın bir ibadet biçimini aldığı hayat, hayat mı?

Yaşadığımız hayatın doğruluğunu kazandığımız parayla, kariyerle, iç huzuruyla ölçmek sağlıklı mı?

Yaşamımızı bir şeyle ölçmemiz, kıyaslamamız gerekiyor mu?

HİÇBİR YERE GİTMEYEN AYAKKABILAR FENOMENİ ilk aklıma geldiğinde kavramsal olarak bende şu görüntüyü oluşturmuştu: Ölenlerin ayakkabıları evin dışına konulur, bir vakit sonra o ayakkabılar oradan kaybolur.

Nereye gider o ayakkabılar?

O ayakkabılar alıp-giyen ölü gitmiş olanın hayatını mı devam ettirir acaba?

Diyeceğim şu ki bedeli ödenmiş kararlılıklarla yaşıyoruz hayatı, bu kesinlikle doğru bir önerme ama gerçekten de bizim sorunumuz bu mu?

Sorun derken amaç olarak ifade ediyorum. Yani bu muydu beklentimiz kendimizden?

Şöyle de düşünürüm: BEDELİ ÖDENMİŞ KARARLILIKLARIN DIŞINDA KALANDIR aslında bizim oluşumuzu belirleyen. Dışarıda bıraktığımız her şey içerdekilerin beslendiği ana kaynaktır.

Yani şu hiçbir yere gitmeyen ayakkabılardır asıl bizi her yere götüren ve bir gün o ayakkabıları da irileri kanının önüne koyuverir; kimin aldığı, kimin giydiği artık hiç önemli değildir. Çünkü o ayakkabıların artık herhangi biri tarafından giyilmeyeceği ve hiçbir yere gitmeyeceği düşünülmüştür.

DÜNYANIN BÜTÜN AYAKKABILARI BİRLEŞİN ve bize gitmediğimiz, gidemediğimiz yolların öykülerini anlatın; bedeli ödenmiş kararlılıklarımıza olan inancımız biraz artsın.