Karşı karşıya olduğumuz sorunlar günümüzde bizi akıntıya kapılmaya iten bir düzende yaşam öykümüzü nasıl düzenleyeceğimizdir.

Gerçek şu ki BİR DUYGUSAL HABİTUSTA YAŞARIZ.

Duygularımız ise toplumsallığımız arasında da derin bağlar vardır.

BİYOLOJİK KADERİMİZ OLDUĞU GİBİ SOSYAL KADERİMİZ VARDIR.

Nasıl ki düşüncelerimiz çevresel şartlar üzerinden üretilip inşa oluyor ise duygularımız için de bu geçerlidir.

Bakış açısı bir kez belirlendiğinde bunu değiştirmek güçtür.

Oysa FARKLIBİLME BİÇİMLERİ VARDIR.

Beni bana yabancılaştırmayacak deneyimlerin bilgisi beni yeni biri yapmasa da bir bakış açısı değişikliği hediye edebilir.

YENİ ANLAMA BİÇİMLERİNE neden ihtiyacım olmasın?

Neden yaşamın beni baştan çıkarmasına izin vermeyeyim?

Bu açıdan akıntıya kapılmak da aslında stratejik olarak bir baş etme yöntemi olarak düşünülebilir.

Akıntı dediğim ne mi?

Yeni bilme ve anlama biçimleri; bir yeni perspektif ve bakış açısı edinimi.

GÜNDELİK HAYAT RUTİNLERİN BİLGELİĞİDİR.

Ancak rutinin körleştirme gücü bilgeliğinden daha güçlüdür ve çevremiz bizi sürekli kendi çevresi dışına çıkmamaya, o sınırın ötesinin güvenli olmadığına ikna eder.

• Sus!
• Yapma!
• Gitme!
• Öyle giyinme!
• Böyle davranma!

“Baştan çıkmayı” yani bir anlamda akıntıya kapılmayı, farklı düşünme ve hissetmeyi, topluluktan ayrı uçmayı damgalayan insanların bulunduğu çevreler ve ortamlar baştan çıkmayı tanımlayan insanların olduğu çevre ve ortamlardır.

“Baştan çıkma” tanımını bizzat kendimiz deneyimleyerek yaptığımızda bu deneyimden elde edeceğimiz bilgi ve bakış açıları da farklı olacaktır.

Buradan aslında şuraya geliyoruz: Bizi tanımlayan sosyal çevremizdir; nasıl ki çevremizdeki üç beş insanın ortalamasıysak, aynı zamanda o insanların kavramlarıyla, değerleriyle yaşıyoruz hayatımızı; onların habitusundayız.

Bir baş etme stratejisi olarak kendi tanımladığımız akıntıya kapılmak her zaman sağlıklı deneyimler ve bilgiler sunar bize bu aynı zamanda benim kendimle uzlaşmamdır.