Normal öldü!

Hepimiz kendi deliliğimizin çağını yaşıyoruz.

İyi niyetli dokunmaların çağı geçti. Kucaklaşmalar eskide kaldı. Güzel söz mazinin derinliklerine sürüldü. Samimi bakış kendine hapsedildi. Her şey kendini zehirliyor. Aşk ve kadınla mı çıkmıştık yola? Ah evet, hiçbir günah ilk günahın yerini tutmuyor. Yolu mu kaybettik? Gideceğimiz yer mi sisler altında kayboldu? Belki gitmekten vazgeçtik. Artık dönmeye de gücümüz yetmeyecek; hem nereye dönsek, defalarca kendi kanımıza girdiğimiz o katliam mahalline çıkıyor yolumuz. Ders çıkartılan hatalar yok artık hayatımızda. Derin bir boşluk ve bu derin boşluğun kaygısı her yeri sarmış durumda. İki kere iki bir kez daha dört edecek mi bilmiyorum. İyi niyet ipi kopmuş bir salıncak. Bir şeytan uçurtması – ah o eski güzel günler sızlanması. Eskiden güzel günler var mıydı?

Eskiden…

Güzel…

Günler…

Zaman gerçek yüzümüzü ortaya çıkardı. Maskelerimiz düştü.

Ne hikmetse normali öldürdüğümüz yerde kalan parmak izlerimiz katil olarak bizi işaret etmiyor.

Normal öldü!

Ne çarpıcı bir gerçek ki: İçine düştüğümüz zamanda hepimiz birbirimizi öldürürken hiçbirimiz katil damgası yemeyeceğiz. Hiçbirimiz yargılanmayacak, mahkûm olmayacak, ceza çekmeyeceğiz. Cehennemimiz de bul olsa gerek: öldürülmeyi beklemek ve defalarca öldürülmeyi beklemek; inancandan, duyularından, fikirlerinden, samimiyetinden, vicdanından, hak arayışından, gururundan, onurundan defalarca vurulmak ve vurulmak ve bütün bunları en adi savaşta kazanılmış madalyalar olarak göğsümüzde taşımak, bir kazanca dönüştürmek: Normalin gazisi anormal değil miydi?

Normal öldü, artık parmak kıpırdamaz.

Anormal yaşamak son derece eğlenceli bitmeyen bir seramonidir, normalin cenaze merasimindeki.

Böyle yaşamak da yaşamaktır; kimse kimsenin beklentisine karşılamak zorunda değil. Kimsenin kimseyi bir diyet borcu yok. Kimsenin kimseye ihtiyacı yok…

Hepimiz kendi kirli soluğumuzun gölgesinde yaşarız.

Neden utanacağız.

Normal öldü!

Tanrı, daha önce ölmüştü.