Öylesine zorlarlar ki, artık dikkat etmekten adım atamaz hale geliriz.

Hata yapma korkusu bizi dondurur.

Kontrolcü bir ikilemin içinde kazanılmış başarılar bile bizi tedirgin eder, “acaba?” deriz.

“Acaba oldu mu?”

“Her şeyi doğru yaptığına emin misin?”

Sanki içselleştirilmiş bir ebeveyn ölü sesiyle fısıldar orada, “Fırını gerçekten kapattın mı?”

“Bu sınavı kazanabilecek misin?”

“Bu işin üstesinden gelebilecek misin?”

Günümüzde o içselleştirilmiş ebeveyn rolünü sosyal medya üstleniyor. Belki de birçoğumuzun aynı şeyleri paylaşıp durmasının ardında bu depresif hal vardır.

Garanticilik.

Herkesin paylaşmış olduğu şeyi paylaşmak tepkiyi de minimuma indirmektir. Hemen herkesin aynı şeyleri onaylayıp durması da bundan olsa gerek. Stabil bir konfor olanı ve karşılıklı onayın verdiği haz.

Dikkat patolojisinin bizi getirdiği yer kabul edilmiş içselleştirilmiş bir ebeveyn. Böylece ortaya çıkan şey beğeni (like) zehirlenmesi.

“Acaba odumu” ya bile gerek yoktur artık, çünkü her şeyi doğru yaptığına emin olunan bir çerçeve vardır dışımızda, onlar mutlaka onaylayıcı olacaktır. “Herkes fırını kapatmıştır(!)”

Hepimiz birbirimizin sosyal maskesini yüzünde tutmak için çabalarız ve bunu başarırız.

Kaygı bozukluğumuz dikkat etmek kaynaklı durmuş, hareketsiz olmaktan memnuniyet duyar, çünkü artık hiçbir şey üretmiyor, sadece var olanı elden ele dolaştırıyoruzdur.

Artık canlı bir makineyizdir dijital dünyada. Üstelik bu durum dijital yani simülasyon ile gerçek hayatın sınırlarını fululaştırır.

Böylece her gün iyi görünmek dikkat patolojisinin ana bileşeni haline gelir ve içselleştirilmiş ebeveynin (sosyal medyanın) fısıltısı bizi hiçbir şeyden emin olmadığımız yerde kendinden emin, özgüvenli tutar. Böylece çevrimiçi örgütlülük patolojisine kapılanlar, hem kendi kendine katlanır hem de kendi içine katlanır, kendisini sevme rolü yapar, böylece kendini kendi patolojik dikkat beğenisine gizler; kontrol ve bu kontrolün hareketsizlik etkisi yaşam biçimi olur.

Uzun lafın kısası yoktur: Aşırı dikkat dikkatsizliktir.