Dünya bizi artık istemiyor gibi.

Henüz Mars’a gidemedik. Dağlar tepemize tepemize geliyor, toprak altımızdan çekiliyor, su boğuyor, çamur selleri bizi içine çekiyor, ölüyoruz, ölüyoruz ve yine ölüyoruz, durmaksızın acı ve ölüm.

İklim yüzyıllar içinde en az 4 kez değişmiş. Yaşlı dünyamız sayısız kez deri değiştirmiş. Ormanları orman yapan yangınlar gibi ölüp gitmiş milyonlarca insan; dereler akış değiştirmiş, dağlar düzlük, düzlükler dağ, denizler çöl, çöller deniz olmuş.

İnsanı insan yapan nedir diye sorsalar, mükemmel alışma yeteneği, kendini uydurma kabiliyeti, uyum sağlamadaki üstün performansı olduğunu söylerim. Hemen hiçbir varlık bu derece hızlı uyum sağlayamaz değişime. Bir hazırlık süreci dahi geçirmeden her şey şu anda başlayıvermiş ve şu anda adapte olmuşuz gibi yaşanıveriyor. Tıpkı 21. yüzyılın en büyük salgınında olduğu gibi. Soyumuzu koruduk, koruyabildik; bu çok mu önemli o ayrı.

Bir söylem ve bir eylem geliştirerek yapabildik, kendimizi en ağır felaketten koruduk ve bunu yok olmadan yapabildik. Neden bunu bir felaket geldiğinde gerçekleştiriyoruz da öncesinde yapmıyoruz.

Zalim ve cahilliğimiz buradan mı geliyor?

Yaşam dolu ilişkileri neden geliştirip, yaşam alanlarımızı buna göre düzenleyemiyoruz?

İklim değişikliği insanla birlikte bütün sektörleri de inanılmaz derece etkileyecek. Biz havaların ısındığını düşünüyoruz ama aslında yeryüzünün en soğuk dönemleri ve daha da soğuyacak.

Ekolojik bir iktidar mümkün mü?

Ekolojik bir toplum kurabilir miyiz?

Ekolojik bir birey, özne inşa edebilir miyiz?

Doğa, dünya bize neyi söylüyor ve yarın bize neyi emredecek ve biz zorunlu olarak bunu gerçekleştireceğiz?

Yaşanabilir olanı neden inşa edemiyoruz?

Uzun lafın kısası olmaz: Gün gelir ektiğimizi dahi biçemeyiz.