Hoca efendi köyün kenarından geçerken, bir köylünün kerpiç yapmak istediği çamurun içinde zıpladığını görür ve sorar:

“Ey Allah'ın kulu ne yapıyorsun öyle?”

“Ne yapayım hocam kerpiç yapıp satacağım da, çamuru çiğniyorum. Ne yaparsın, fani dünya işte...”

“Sırtına sardığın tulum içindeki şey nedir ki, sen zıpladıkça o da kabarıp iniyor?”

“Yoğurttur hocam. Hazır zıplarken o da yayılıp, ayranıyla yağı bir tarafa ayrılsın da satayım diye düşünmüştüm. Ne yaparsın, fani dünya işte...”

“Peki şu elinde uğraştığın şey nedir?”

“Bu çoraplık yündür hocam. Elim boş durmasın, eğirip satayım diye düşünmüştüm. Ne yaparsın, fani dünya işte...”

“Ağzınla da bir şeyler mırıldıyordun galiba, o neydi?”

“Bazı kimseler geçmişleri için ücretli Yasin okumamı istediler de, ağzım boş kalmasın dedim, onlar için Yasin okuyordum. Ne yaparsın hocam, fani dünya işte...”

Hoca efendi, bunun üzerine şöyle der: “Ayağınla çamur çiğniyorsun, aynı anda sırtındaki yoğurdu da yayıyorsun, bu yetmiyormuş gibi elinle de ip eğiriyorsun ve bununla da kalmayarak aynı anda ağzınla da Yasin okuyorsun. Be hey şaşkın, bunun neresi fani dünya? Baki dünya olsaydı nasıl çalışacaktın?”

Bu kıssayı merhum Mehmet Alagaş'ın Dünden Bugüne Şeytan ve Dostları adlı kitabında okumuştum. O güzel insan Mart ayında gitti... Salı günü de Sezai Karakoç üstad gitti... Diriliş için öncülük eden güzel insanlar bir bir en sevgiliye kavuşurken, biz ahiret öncelikli bir hayatımızın olması gerektiğini unutuyor, fani dünyada baki kalacakmış gibi tüm zamanımızı fani işlerle heba ediyoruz.

Rabbim bizlere şuur versin. Ölünce salih mü'minlerin arkamızdan "İyi bir insandı. Allah rahmet eylesin." şahitliğini ve duasını kazanmayı nasip etsin. Üstad Sezai Karakoç'u hayırla, rahmetle, minnetle yâd ediyorum.

Hakikaten, günümüz insanlarına "Bundan sonra dünya hayatı baki olacaktır. Hiç kimse ölmeyecek." şeklinde bir hüküm gelse, acaba kaç kişinin yaşantısı değişir?