Eskiden okullarda her sabah okunan Andımız’da bir ifade vardı: “…İlkem: küçüklerimi korumak, büyüklerimi saymak, yurdumu, milletimi özümden çok sevmektir.”

Büyükleri saymak… Bugünkü yazımda buna değinmek istiyorum. Çünkü ne yazık ki zamana gençliği bu noktada çok ama çok eksik.

Hayatımızın her aşamasında, karşımıza farklı yaş gruplarından bireyler çıkıyor, çıkmaya da devam edecek. Kimi zaman çocukluk arkadaşlarımız, kimi zaman iş ortaklarımız, kimi zaman da büyüklerimizle karşılaşırız. Ancak, büyüklerimize saygılı olmak, sadece yaş farkından değil, aynı zamanda toplumumuzun en temel değerlerinden biridir.

Büyüklerimize saygılı olmak, bizim kültürümüzün en önemli ögesidir. Saygı göstermek özellikle de yaşlılara (ben yaş almış ya da büyüklerimiz ifadelerinin daha doğru olduğu inanındayım) sadece bir ahlaki değil, aynı zamanda ananevi bir görevimizdir.

Ta küçüklükten ilk öğretilenler arasında büyüğünü saymak vardır büyük ne derse saygıda kusur etmemeyi öğrettiler. Haksızlık durumunda bile meşhur bir öğüdümüz vardır: "Dik dur ama diklenme!" Elbette hakkımızı sonuna kadar savunacağız. Ama bunu usulü çerçevesinde yapacağız. Özellikle de atalarımız olan ana; baba, nine ve dedelerimize dahası ağabey ve ablalarımıza karşı "saygı" zorunluluğumuz olduğu unutulmamalı. Yine meslek büyüklerine, iş ustalarına ve öğretmenlerimize karşı saygıda kusur etmeme görevimiz var.

Büyüklerimize saygı göstererek, onların tecrübelerinden, bilgeliğinden faydalanabilir, kişisel gelişimimize katkıda bulunabiliriz. Aksi halde maddi ve manevi zararlara uğramak bizim için kaçınılmaz olacaktır. Büyük sözü tutmayan, onların sözünü iş bilmeyen, nasihatlerini kulak arkası eden için mutlak suretle bir kötü son vardır. Bu kaçınılmaz, yaşantılarla, tecrübelerle sabittir.

O yüzden büyüklerimizin ellerinden öperek yazımı sonlandırmak, gözlerinden öptüğüm küçüklerimden bu noktada hassasiyet isteyerek yazımı sonlandırıyorum. İyi haftalar dilerim.