Nerdeyse dostluğu da hayvanlardan öğrenecek hale geldik insanlık olarak. O kadar etkisini yitirdi ki “dost” kavramı, nadir bulunan, kıymeti zor bilinen değer haline geldi. Gerçi bu yüzden “dost” denirdi ama şimdilerde bulabilen de kalmadı.

Eskiden kavga eden kardeşlere “kedi köpek gibi dalaşmayın” diyen annelerimiz şimdilerde neredeyse kedilerle köpekleri örnek gösterecekler bize kavga etmeyin derken. İnsan insanın en büyük hatta tek düşmanı oldu. Herkes kötü niyet tohumları ekti kalbine. İyi niyet kayboldu gitti zamanla. Herkes kendi çıkarları için savaş vermeye başladı. İnsanlık, kayboldu.

Sahip olma telaşına geçti herkes. “Benim” kavgası başladı.

En güçlü benim!

En değerli benim!

En zengin benim!

Para, tüm iyi şeyleri harcadı. İnsan da parayı elde etmek için her şeyi sattı. Para ne isterse o oldu. Eline parayı alanın sözü dinlendi ve en son dünya bize kin kusar hale geldi. Dünya yoruldu, insan yaşam alanı kalmayana kadar devam etti bencilliğine. Nefes alacak yeşillik kalmadı, seyredecek manzara da. Ormanlar yandı, denizler çöplük oldu, ağaçlar otellere dönüştü. Dünya batmaya başladı ve insan kendine yeni bir dünya aramaya koyuldu. Bu dünyanın son kullanma tarihi de geldi çünkü.

İnsanın en büyük dostu para olduğunda “dost” demenin anlamı da kalmadı.

Eskileri özler hale geldik, yeninin anlamı da kalmadı çünkü.

Biz yine de bir umut hala yeşili koruyabilmek için can atıp, kapılarımızın önüne su koymaya, mama koymaya devam ediyoruz. İnsanız, ne olursa olsun bir umut yaşıyoruz.