Bazen ilk tanışmalar gizlidir. Bazen vedaları saklar. En mutlu günleri, ağlamaktan gözlerin şiştiği geceleri barındırır içinde. Değişen sadece sayılardır ama geçen zaman, ömre denk gelir. Bazı zamanlarda kalpte sızı barındıran günler bir günlüğün arasında saklanır takvimden kopup. Yıllar sonra denk gelindiğinde içinde sızı saklı olan bir gülümseme düşer yüzüne. Zamanında mutlu mesut yazılan satırlar yıllar sonra acı taşır içinde. Kuşaktan kuşağa geçen defterler vardır. Bir defter ne kadar anlamlı, ne kadar değerli olabilirse o kadar değerlidir.

Birlikte doldurduğu satırları tek başına okurken gözleri dolar insanın. Yarım kalan ne varsa gözyaşlarıyla akıverir. Her hikayede yarım kalan bir şeyler vardır muhakkak. Yarın yapılacak çok iş, görülecek çok insan ve söylenecek çok söz kalmıştır geride. İnsan en çok mezarlığa çiçek götürür, en içten itiraflar toprağa söylenir. Yarının çok geç olacağını bilerek yaşar ama kabullenmek istemez. Her ölüm anidir, her hikaye bu yüzden yarım kalır.

Bazı hastane koridorlarında çok söylenen bir söz vardır, duyan herkesin kalbi sızlar. Merakla beklenen doktor odadan çıkar “kendinizi her şeye hazırlayın” der.

Sahi, insan ölüme nasıl hazırlar kendini?

Daha yaşanacak bir ömür varken nasıl kabullenir eksik kalmayı?

Yaşamanın en büyük gerçeğidir ölüm. Her insanın asıl huzuru bulduğu yerdir. Dünya telaşında ne varsa geride kaldığı, insanın kendisiyle gerçek yüzleşmesini yaşadığı andır. Buna rağmen her ölüm erkendir, her hikaye biraz yarım kalır.

Bugün kaybettiklerimizi tekrar hatırladığımız bir gün olsun, ondan kalan tüm anıların aklımızın içinde tekrar tekrar yaşandığı, bazen hoş sohbetlerle hatırlandığı bir gün. Bazı acılar paylaştıkça azalır, birlikte dökülen gözyaşları daha anlamlıdır bazen. Mutluluk gibi, acıyı da paylaşmalı insan çünkü acısını tanıdığınız insan sizin en yakınınızdır.

Günaydın,

İyi öğlenler,

Huzurlu akşamlar…

Gününüzün hangi vaktine denk geldiysem o vakitte bir gülümseme bırakabilmek umuduyla bir yazarca geçti buradan…