Yıl içerisinde birçok önemli gün vardır. Bazı günler bazı insanlar için daha anlamlıdır. Aralarında iki gün vardır ki o günler çoğu insan için çok anlamlıdır. Bunlardan birisi mayıs ayındaki “Anneler Günü” diğeri ise haziran ayındaki “Babalar Günü”. Anne ve baba sevgisi bizim için kutsaldır. Onlar bizler için her gün değerlidir fakat bu özel günlerde de farkındalık yaratılır. Babalar gününün kutlandığı bu haftada bir baba oğul hikâyesi var…
Küçük bir çocuk okyanus kıyısında babasıyla birlikte yürüyordu. Birden babasına döndü ve “Babacığım biraz deniz kıyısında oynayabilir miyim” diye sordu.

Babası “Peki oğlum, ama lütfen yanımdan çok fazla uzağa gitme” diye cevap verdi.

Küçük çocuk babasına söz verdi ama babası arkasını döner dönmez hemen bir kaç adım daha fazla attı. Artık okyanusun dalgalarının onun küçük ayak parmaklarını yalıyordu. Bu çocuğun çok hoşuna gitti ve bu dalga köpüklerinin biraz daha içine yürürsem babam nereden bilecek ki” diye geçirdi içinden.

Babası o anda panikledi ve “Oğlum dikkat et, ne söz vermiştin bana az önce” diye bağırdı. Fakat çocuk sevinç içinde oynamasına devam ediyordu. “Hayır baba, burası çok eğlenceli, su anda sana ihtiyacım yok” diye yanıt verdi.

Babası bu durumda sessiz kalmaya karar verdi, insanın bazen öğrenmek için derslere ihtiyacı vardı. Fakat o anda çocuk dalgaların daha da içine doğru gitmeye başladı, dalgalar artık beline kadar gelmişti. Baba yüreği buna daha fazla dayanamadı tekrar seslendi. “Oğlum çabuk buraya dön, gidiyoruz artık.”

“Daha değil” diye yanıt verdi oğlu, “Burada çok eğleniyorum.”

Adam oğlunu dışarı çıkmaya ikna edemeyince bir kaç adım atıp sahilde yürümeye başladı. Böylece geride kalacağını anlayan oğlunun dışarıya çıkıp kendisini izlemesini sağlayacaktı.

Tam o sırada çok büyük bir dalga çocuğun üzerine doğru geldi ve çocuk boğazına kadar sularla kaplandı, Denizin içinden çıkamıyordu. Köpüren deniz, çocuğun dengesini bozmuş adeta çocuğu yutmaya hazırlanıyordu, çocuk sulardan başka hiç bir şey göremiyordu. Bir yandan dalgalardan ve boyunu aşan sulardan kurtulmaya çalışırken acı dolu bir sesle çığlıklar atıyordu. “Babacığım yardımına ihtiyacım var.”

İşte tam o anda sıcak bir kol ona doğru uzandı ve azgın dalgaların arasından çocuğu kurtardı, çocuğun gözleri yaşla dolmuştu.

“Babacığım bir an beni terk ettin sandım.”

Adam gülümsedi. “Seni asla terk edemeyecek kadar çok seviyorum oğlum” dedi “Sadece beni çağırmanı bekliyordum.”

“Gerçek sevgi, en zor durumda bile olduğumuz an, hemen yanı başımızda hissettiğimiz nefestir.”

“Baba çınar” gibidir meyve vermese de gölgesi yeter. Allah kimsenin babasını başından eksik etmesin…