Bu haftaki yazımla ilgili bir şeyler araştırıp taslak hazırlamaya çalışırken, birdenbire bir günce ile karşılaştım. Okurken ilk başta tebessüm ederken, sonraları güldüğümü hatırlıyorum, bir minik yavrucağın ramazan, oruç, bayramla ilgili neler düşündüğünü okurken. Ve bu yavrumuzun öyle güzel, asude düşüncelerini sizlerle de paylaşmak istedim, buyurun 5 yaşındaki bir evladımızın dünyasına;

Bu günlerde herkes Kadir gecesinden bahsediyor.

Şimdiye kadar gecesi olan bir adam göremedim. Bu Kadir de kim? Bin aydan hayırlı gecesi varmış.

O gece uyumamak, namaz kılmak, Kur’an okumak önemliymiş. Merak içinde beklerken uyuyakaldım.

Kadir, gecesiyle beraber gelmiş gitmiş. Ben göremedim.

Anlayamıyorum. Bu yüzden ağabeyimi çok özlüyorum. Ablama soru sormaya kalksam, bana doya doya gülüyor.

Sonra da arkadaşlarına anlatıyor, birlikte gülüyorlar. Sinir oluyorum. Abim uzak bir şehirde üniversitede okuyor.

‘Abim ne zaman geliyor?’ diye anneme soruyorum. Bayram gelsin, o da gelecek’ diyor. Oruç, Ramazan, gece gelen Kadir’den sonra şimdide Bayram! Soramıyorum ‘Bayram kim?’ diye. Neden o gelmeden abim gelemiyor?

Belki de abimin arkadaşıdır. Çok özledim abimi. Bayram’ı da alsın gelsin tanışalım. Sonunda bir hanım ismi duydum. Arife diyemiyorlar mı ne?

Arefe diyorlar. Niye Arefe? ‘Arife’ olması gerekmiyor mu?

Yengemin adı gibi yani… ‘Arefe geliyor, daha temizliği bitirmedik.’ diyor Annem .

Demek ki Arife teyze çok titiz. İyice telaşlandılar. Bir Bayram diyorlar, bir Arefe, harıl harıl çalışıyorlar.

Temizlik yapılıyor. Yemekler hazırlanıyor. Anneme ‘Bayram ne zaman gelecek?’ dedim, ‘Arefe’den sonra’ dedi.

Demek ki Bayram ile Arefe evli değil. Akraba da değil. Kafam karma karışık.

Salih abim bi gelse de her şeyi bana anlatsa.

Ve Bayram geldi

Sabah kalktığımda, herkesi kahvaltıda yakaladım! Oruç öldü herhalde diye düşündüm. Gece Abim gelmiş.

Sevinçten haykırdım. Çok özlemişiz birbirimizi. Bütün olanı biteni bir güzel anlattım Abime. Yüzüme bakarken, bana tebessüm ettiğini gördüm. Ablama sormamakla ne iyi ettiğimi anladım. Abimin tebessüm ettiği yerde, Ablam kahkaha atar. Abime küser gibi yaptım, hemen gönlümü aldı. Bana her şeyi baştan anlattı, bu sefer de ben gülmeye başladım. Abimden söz aldım. Kimseye anlatmayacak, konuştuklarımızı yazmak için izin istedi. Ben de verdim.

Ramazan günlüğü işte böyle ortaya çıktı. Abim buna bir de isim buldu: 5 Yaş Sendromu.

Sendromu anlamadım. Ama olsun, Abime güveniyorum.

Gerçi Ablama göre 4 yaşındayım. Annem 5 yaşında olduğumu söylüyor. Babam daha 4 yaşından gün almadı diyor. Abim bu konu beni aşar diyor.

Ablam tekrar o sinirli haline dönecek diye, Ramazan’ın gidişine çok üzüldüm. Akşam yemek yemeye İftar diyorlar. İftarı çok sevdim.

İftar sonrası eğlenceler oluyor. Gece yemek yemenin adı da Sahur. Babam camilere götürüyor bizi.

Herkes sokaklarda, camide, neşe içinde.

Bizim için her gün Ramazan olsa!..

Ne iyi olur..

Bayramı çok sevdim.