Sadık bir dost…
Sahibinin öldüğünden habersiz bir şekilde 9 yıl boyunca, normalde her akşam buluştukları tren istasyonunda, aynı yerde, aynı saatte hep gelecekmiş gibi onu bekledi. Kimse ona sahibinin öldüğünü, artık geri gelmeyeceğini anlatamadı. İşte birbirimizi Hachiko kadar sevsek dedirtecek o hüzünlü ve anlamlı hikaye.
Profesör Ueno ile Haçiko'nun içinizi ısıtacak o sevgi dolu hikayesi bundan yaklaşık bir asır öncesi yaşanmış. Bir ailesi olmayan Profesör Ueno, safkan Akita cinsi, beyaz bir erkek olan Haçiko’yu henüz yavruyken sahiplenir. Bu ağır başlı, iri beyaz köpek, büyüdükçe her gün sabah profesöre Shibuya Tren İstasyonu’na kadar eşlik etmeye başlar ve bunu bir görev haline getirir. Akşamları da hep aynı saatte tren istasyonunun önüne gidip sahibinin dışarı çıkmasını bekler, profesör kapıdan çıkınca da birlikte eve dönerler.
Öyle ki, Haçiko’nun bu sadakati ve her akşam tekrarlanan bu buluşma, tren istasyonu ve o civarda çalışanların da dikkatini çeker ve ilgiyle karşılanır. Haçiko zamanla o civarda herkes tarafından bilinen bir köpek haline gelir.
Ya sonra?
Fakat bir gün beklenmedik bir şey olur. Haçiko her akşam yaptığı gibi sahibini karşılamak üzere tren istasyonuna gelmiş ve beklemeye başlamıştır ama sabaha kadar orada beklese de, Profesör Ueno gelmez, ne o gün, ne de o günden sonra... Çünkü Profesör o gün bir kalp krizi sonucunda hayatını kaybetmiştir. Sadık köpek Haçiko ise oradan hiçbir yere ayrılmadan sahibini beklemeye devam eder, inanması zor ama bu efsane bekleyiş tamı tamına kesintisiz olarak 9 yıl sürer. Yaklaşık olarak 3200 gün boyunca, istasyonun önünden hiç ayrılmaz sadık köpek Haçiko.
İstasyon çalışanları ise bu süre zarfında şaşkınlıkla köpeği izlemişlerdir. Ölümün ne olduğunu bilmediğinden sahibinin öldüğünü de anlamamıştır ya da insanlar onun, anladığını anlamamışlardır. Zaman kavramı olmadığı için, 9 yıl boyunca sahibinin geleceğinden en ufak bir şüphe duymadan her gün aynı saatte onu beklemiştir.
Şimdi?
Bugünse hala, evet hala inatla, aynı yerde, bütün gün ve mevsimler boyunca, sevgili sahibinin her zamanki gibi kapıda görüneceği anı beklemektedir ve dünya döndükçe de bekleyecektir. Nasıl mı?
Bu sadık, dost canlısı ve iyi huylu beyaz köpeğin hüzünlü ve bitmeyen bekleyişi, elbette ki sahibine kavuşamadan, uzun yıllar beklediği Shibuya Tren İstasyonu’nun kapısı önünde, yılların da vermiş olduğu yorgunluğun ve yaşlılığın sonucu, istasyonun kapısında ölmesiyle sona erer. Hayatı sona erer ama efsaneler asla ölmezler... Haçiko efsanesi de yeni başlamıştır.
İşte bugün insanların, Tokyo’da Shibuya İstasyonu'nun çıkış kapısında karşılaştıkları o köpek heykeli, bu hikayenin kahramanı olan köpek Hachiko'nun (Haçiko) heykelidir. Japonlar, bu heykeli, sadakatin ve insan hayvan ilişkisinin sembolü olarak Haçiko’nun ölümünden hemen sonra, Haçiko'nun 9 yıl boyunca her akşam gelip sahibini beklediği yere dikmişler.
Heykel II.Dünya Savaşı’nda tahrip olanca 1948’de yenisini yapmışlar. Bugün, Shibuya İstasyonu’nun o kapısı Haçiko çıkışı olarak bilinmekte ve hala Tokyo’daki önemli buluşma merkezlerinden birisidir..
