Gürültüden çok hoşlanıyorum diyen birilerini duydunuz mu hiç? Ya da yüksek sesle, bağırarak konuşanlar bana huzur veriyor diyenleri? Ben hiç duymadım, sanmıyorum siz de  duymamışsınızdır. Çünkü huzurun içinde sükûnet vardır. Bir kaç soru ile devam edeyim. Neden susanlar daha iyi anlaşır ya da tam tersi neden birbirimize bağırma ihtiyacı duyarız ve gürültülü ortamda kimse kimseyi dinlemez. Hatta kendi sesini bile duyamaz. Söylemek istediklerimizi usulca, sakince söylemek varken ne diye bağırırız, neden agresifleşiriz? Anlaşılabilinir normal ses tonumuzla konuşma ile kendimizi neden ifade edemeyiz de avazımız çıktığı, hatta  rengimiz morarıncaya  kadar bağırırız?..

Bu konuya, Hintli bir derviş şöyle bir bakış açısı getirmiş. "Kalplerin arasındaki mesafe yüzünden seslerini duyurabilmek için bağırmak zorunda kalırlar. Öfkeleri arttıkça, mesafede artar, kapatabilmek için de o mesafeyi o kadar çok bağırmaları gerekir."

Öte taraftan birbirini seven iki insan arasında iletişim nasıl olur? Haydi hemen aklımıza çok sevdiğimiz arkadaşımızı, dostumuzu ya da  sevgilimizi getirelim bağırarak mı yoksa sakince mi konuşuruz? Tabii ki sakince. Hatta ses tonumuzu olabildiğince yumuşatarak. Bu durumda kalplerimiz birbirine yakın oluyor elbette. Çünkü arada mesafe kaybolur, yok olur.

Hatta öyle anlar yaşarız ki aşık olduğumuz, çok sevdiğimiz kişiyle artık konuşmayız bile. Susarak da anlaşabiliriz. Bakışmalar bile yeterli olur. Hal böyle olunca da tartışıldığında, kırıldığında, kızdığında kalplerin arasına mesafe girmesine izin vermemeliyiz.  Aksi takdirde kalp arasında ki mesafe öyle bir artar ki, gün gelir "sahi ne ara bu kadar kalplerimiz katılaştı, taşlaştı da uzaklaştık" hissinin verdiği huzursuzluktan yolumuzu bile bulamayız maazallah...

Sevgiyle kalın.