Tarihler 11 Temmuz 1995’i gösterdiğinde dünya tarihinde görülmemiş bir soykırım gerçekleşti. Avrupa’nın tam ortasında herkesin gözleri önünde Srebrenica’da en az 8372 masum sivil insanlar, evlerinden zorla çıkartılarak ormanlık alanlarda, fabrikalarda, depolarda acımasızca öldürüldü. Katil Sırp Radko Mladic komutasındaki ordu sınırdaki Srebrenica kentini ele geçirdi. Birleşmiş Milletler tarafından siviller için güvenli bölge ilan edilen bir yerdi. Birleşmiş Milletleri temsilen bulunan Hollanda birlikleri halkı koruyacaklarına dair güvence vermişlerdi. Fakat Hollanda birlikleri kendilerine sığınan masum insanları Sırplara teslim ederek tarihe kara bir leke olarak geçmişlerdir. Sırplar, Boşnak erkeklerini kamyonlara bindirip ormana götürmüşlerdi. Sıra halinde dizdikleri masumları sırtlarından vurup, daha sonra onların ölülerini arkadaşlarına taşıtıp bu şekilde acımasızca soykırım yapmışlardı. Sırf Müslüman oldukları için kendi ırksal üstünlüklerini kabul ettirmek için binlerce masum insanı katlettiler. Annelerin gözyaşları hiç dinmedi. Yakınlarının mezarlarını hala bulamamış insanlar olmakta ve her yıl Barış Yürüyüşü’nün sonunda kimlikleri tespit edilenler için cenaze merasimleri yapılmaktadır. Bosnalılar için orman yolu ölüm yolu olarak adlandırılmıştı. Katledilen insanlar toplu mezarlara gömülmüş ve defalarca yerleri değiştirilmişti bu şekilde kemiklerin birbirlerine karışmasına sebep olmuşlardır. Yaptıkları soykırımı gizlemek için uyduda belli olmaması için manyetik parçalar yerleştirdiler. Bununla da yetinmeyip anlaşılmaması için bölge iklimine uygun bitkilerle kapatmışlardı. Toplu mezarlar toprak yapısının değişmesine neden olmuştu. Yüzeyde Artemis çiçekleri çıkmaya başladı. Sadece Artemis çiçekleri ile beslenen mavi kelebekler bölgede yoğunlaşmaya başlamıştı. Yapılan araştırmalarda toplu mezarların bu bölgede olduğu tespit edilmişti.

Mavi kelebekler hem acının hem de umudun sembolü olmuştu. Bu yaşanan soykırımın acısını vicdanlı olan her insan derinden hissetmiştir. İnancın, umudun, acının vücut bulmuş haliydi Bosna. 30 yıl önce Bosna Savaşında sınıfta kalan insanlık yine Gazze’de olan soykırımda da sınıfta kalmıştır. Yeni soykırımlar olmaması için vicdanı hür insanların bir duvar gibi set olma vaktidir. Sözlerimi Dünya’nın sağır ve dilsiz oluşuna en güzel cevabı veren Bilge Lider Alija’nın şu sözleri ile bitirmek istiyorum. “Her şey bittiğinde hatırlayacağımız şey düşmanlarımızın sözleri değil, dostlarımızın sessizliği olacaktır.”