Rutin…

Şu hepimizin şikayet ettiği rutin hayat neymiş bir bakalım.

Nasılsın sorusunun cevabını, hep aynı beyaaaa rutin işte diyerek cevapladığımız çok oluyor öyle değil mi?

Evden işeeee, işten eveeee ya da evden okulaaaa, okuldan eve gibi…

Hayatımızda bir değişiklik yok. Robot misali diyoruz.

Büyük küçük hepimiz alıştık bu kelimeye.

Türk Dil Kurumu, rutin kelimesini “her zaman yapılan, alışkanlık durumuna gelen (iş)” olarak tanımlamış.

Aslına bakarsak nizami bir döngüdür. Örneğin; güneş her gün aynı saatte doğar, aynı saatte de batar. Doğanın var olması için gece ve gündüze ihtiyacı vardır. Bir ağaç diktiğinizi düşünün, büyümesi için nasıl güneşe ihtiyacı varsa aynı şekilde rutin ilerleyen mevsimsel döngülere de ihtiyacı vardır. Belli aralıklarla yağmur yağması ve düzenli olarak topraktan gelen besinleri alması gerektiği gibi.

Biz insanların da hayatlarına devam edebilmesi için rutinler gerekli.

Aynı saatte işe ya da okula gitmesek herkes kafasına göre takılsa, kimi canı istediğinde gece, kimi canı istediğinde gündüz gitse gideceği yere ne tuhaf olur değil mi? Yaşanacak olan karmaşayı düşünmek bile istemiyorum.

Başarının temeli de rutindir aslında.

Güneş doğar doğmaz bir esnafın dükkanını açıp, hava kararıncaya kadar dükkanında durması kazancını da etkiler. Esnaf satış yaptığı ve para kazandığı için mutludur. Müşteri ise açık bulduğu bir dükkandan ihtiyacını karşıladığı için mutludur. Tam tersini ele alırsak. Esnaf geç vakitte dükkan açsa, satış yapamayıp para kazanamadığı için mutsuzdur. Müşteri ise acil ihtiyacını karşılamak için gittiği dükkanın kapalı olması onu rahatsız ve mutsuz eder. Bunun gibi örnekleri çoğaltabiliriz.

Rutin hayat insanın dertsiz, tasasız, sıkıntısız bir yaşam sürdüğünün göstergesidir.

Hayatın rutinliği her daim şikayet edilmeden şükredilmesi gereken bir nimettir. Rutin hayat Allah’ın bize bahşettiği bir hediyedir ve ne güzel bir nimettir bilene...