Kelime anlamı “tarz, yol, usül” olan üslup insanın kendisidir. Kullanmayı tercih ettiğimiz kelimeler oluşturur üslubumuzu. Yeni tanıştığımız birine ilk cümleler verir kimliğimizi. Selamlaşmamız, kendimizi tanıtmanız karakterimizi oluşturur.

Peki üslup doğru kullanılır mı?

Aslında üslup bir seçimdir. Sarf edilecek olan kelimelerin seçilmesi ile oluşur. Bu sebeptendir ki; üslup kişiden kişiye değişir ve karakterleri yansıtır. Bir başkasının üslubuna da benzemez. Kötü bir üslup söz konusu ise o kişinin karakteri ile doğru orantıdadır.

“Ne kadar düzgün bir insan.” derler kırmadan, iğnelemeden, küçümsemeden konuşan yani doğru seçim yapanlara. Belli etmiştir çünkü karakterinin güzelliğini.

Yani her insan üslubunu doğru kullanır aslında; çünkü zaten kullandığı üslup “o” dur. Kendisidir. Değiştirilemez ve düzeltilemezdir.

Ama unutmamak lazım ki üslup zehri bala, balı zehre çevirebilir. Doğru kullanmaktan çok dizginlemek önemlidir.

Bu haftaki yazımızı anlamlı bir hikaye ile noktalayalım…

İYİLİK VE KÖTÜLÜK

Günlerden bir gün, Kızılderililerin bilge reisi kulübesinin önünde torunuyla oturmuş, az ötede birbiriyle boğuşup duran iki kurt köpeğini izliyorlardı.

Köpeklerden biri beyaz, biri siyahtı ve on iki yaşındaki çocuk kendini bildi bileli o köpekler dedesinin kulübesi önünde boğuşup duruyorlardı.

Dedesinin sürekli göz önünde tuttuğu, yanından ayırmadığı iki iri kurt köpeğiydi bunlar. Çocuk, kulübeyi korumak için bir köpeğin yeterli olduğunu düşünüyor, dedesinin ikinci köpeğe neden ihtiyacı olduğunu ve renklerinin neden illa da siyah ve beyaz olduğunu anlamak istiyordu artık.

O merakla, sordu dedesine…

Yaşlı reis, bilgece bir gülümsemeyle torununun sırtını sıvazladı.

– Onlar, dedi. Benim için iki simgedir evlat!

– Neyin simgesi? diye sordu çocuk.

– İyilik ile kötülüğün simgesi. Aynen şu gördüğün köpekler gibi, iyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele eder durur.

Onları seyrettikçe ben hep bunu düşünürüm. Onun için yanımda tutarım onları.

Çocuk, sözün burasında:

– Mücadele varsa, kazananı da olmalı, diye düşündü…

Ve her çocuğa has, bitmeyen sorulara bir yenisini ekledi:

– Peki, dedi. Sence hangisi kazanır bu mücadeleyi?

Bilge reis, derin bir gülümsemeyle baktı torununa.

– Hangisi mi evlat? Ben, hangisini daha iyi beslersem!…