İnsanlar en başından beri hayatlarında bir anlam ararlar. Başlarına gelen her olayda, duyduğu her sözde, kendisine yapılan her davranışta…

Steger, Kashdan, Sullivan ve Lorentz’in aktardığına göre insanların yaşamda anlam arayışını üç farklı bakış açısına göre ele alırlar.

Pozitif bakış açısına göre, anlam arayışı, insanları yeni fırsatlar ve kazançlar bulması yönünde insanı iten, yaşantılarını anlama ve organize etme arzularını arttıran doğal bir özelliktir.

Negatif bakış açısına göre ise anlam arayışı ihtiyaçlarının karşılanması engellenen bireyler arasında yaygındır.

Üçüncü bir bakış açısına göre ise yaşamda anlam arayışının hem sağlıklı hem de sağlıksız yönleri vardır. Örneğin Freud’a göre insan hayatının anlamını sorgulamaya başladığı andan itibaren varoluşun anlamını geniş kapsamlı biçimde sorgulama çabası durumunda işlerin sarpa sarması ve çıkmazlara girilmesi muhtemeldir.

Peki doğru mudur hayatta anlam aramak?

“Neden yaşadım bu olayı? Neden söylendi bana bu söz? Neden böyle davranıldı?” diye sormak…

Günümüzde insanların belirgin bir psikolojik hastalığı olmasa dahi zaman zaman bu düşüncelere dalmaktadır. Sürekli her eylemi sorgular durumdadır. Bu düşüncelere, sorulan tüm sorulara cevap bulunmadığında ise istediği hayatı yaşayamadığını düşünür ve yaşam kalitesi düşer.

Halbuki insanların bu kendini keşfetme anlamını bulma yolunda en sağlıklı ve en doğru yola ulaşmalarının yolu doğru soruyu sormaktır; “Bu hayatta ne yapmak istiyorum? Ne yaparsam mutlu olurum?” ve bulduğu cevaplar hayatında olumlu değişiklikler yaratıyor ise hayatın anlamı şekillenmeye başlar ve yolunu çizer.

Tabi tüm bu anlam bulma çabaları konusunda benim fikrim ise hayatta anlam aramamak, arka planda nedenini merak etmemek, sorgulamamak en doğrusudur. Kısaca bir ifade ile yaşamın anlamını bilmemek belki de yaşamın anlamının bir parçasıdır.