Eksikliktir bizi tamamlayan.

Bir kusur ayrıcalığıdır çoğu zaman yaşadığımız.

Tiksinti ya da hayranlık…

İçine düştüğümüz durum ihtimal ki çoğu zaman bizi hem aşağı hem üstün kılar.

Kendimizden nefret ederiz veya kendimizi haklı gösteririz.

Utanç ile gurur aynı anda yaşanır.

Aşkın, sevginin, inancın aptallığının ateşli taraftarıyken aşkla, sevgiyle, inançla kendimizi hayata ikna ederiz.

Şu rezil dünyada evliliğe, çocuk yapmaya karşıyken, sürünün içinde yaşamak bize güven verir.

Zaaflarımız bizi sadece tanımlamakla kalmaz, bizi teki karşısında yeniden ve yeniden konumlandırarak bir yaşam alanı açar.

Bir hayat değildir aslında yaşadığımız şey, bir paradokstur.

Apaçık gerçekli zaaflarımızı sarsılmaz inanç haline getirir.

“Beni zaaflarım neler?”

İhtimal ki bir tanemiz de zaaflarımızı sormayız, dolayısıyla soğrulamayız, hatta zaafsız yaşadığımızı düşünürüz.

Kusur ve zaaflarımızı ortadan kaldırın, hayat tek düze olur; yaşam canavarlaşır ve bizi yok eder.

Zaaflarımız bizi ötekinden ayırır.

Utançla gurur aynı anda yaşanır.

Yolunu yitiren herkes kendi zaaflarına tutunur.

Zaaflarımızdır bize birçok şeyi yaptıran veya yaptırmayan. Biz aslında zaaflarımızın inşa ettiği insanlarız.

Zaaflarımız yozlaştırıcı olduğu kadar inşa edicidir.

Zaafsızlık yaşam için bir tehdittir. Zaafın içinde yaşamak da ölümcüldür.