BİRLİKTE İYİLEŞECEĞİZ

Röportaj: HANDE İPEKGİL

Yaralarımızı bir anda sarmak mümkün olmasa da sürekli “Ne Yapabilirim?” sorusunu sorduk. Bundan sonrasında da unutmamak ve unutturmamak için elimizden geleni yapacağımıza inanıyorum. "Asrın felaketi" olarak nitelenen, merkez üssü Kahramanmaraş'ın Pazarcık ve Elbistan ilçeleri meydana gelen deprem maalesef köyleri de yerle bir etti. Pazarcık Öksüzlü Köyü'nden depremzede Elif Bakır ile o dehşet anlarını konuştuk.

-Öncelikle çok geçmiş olsun. Başımız sağ olsun. Yaşadığınız o anlar çok zor biliyoruz ancak o gün neler yaşadınız anlatır mısınız?

--Gece 04.17’de sarsıntıyla uyandık. Küçük küçük sallandığı için geçer sandık fakat peş peşe nasıl oluğunu anlamadan, bir anda yerin altında bir patlama oldu sanki, yerle bir oldu her yer. Ben enkazdan kendi çabamla çıktım, kendimi dışarıya zor attım. Ancak annem ve yeğenim enkazda kaldı, küçük oğlum kurtuldu. Çıktığımda o korkunç manzarayı görünce de aklımı oynattım resmen. Dışarda kar, fırtına, hava buz gibi, üzerimizde hiç birşey yok. Herkes çığlık çığlığa, sesler birbirine karıştı. Enkazların altından "ölmek istemiyorum, beni kurtarın." diye bağıranlar, ağlayanlar. Çaresizlik, öfke, korku, panik... O gün hiç geçmeyecek sandım.

-Peki deprem başladığında aklındanızdan ne geçti?

--Öleceğiz sandım, ölmedik ama yaşamıyoruz da. Toprağa girmedik, ayakta ölüyüz. Elif Hanım çok geçmiş olsun! Enkaz altında kaldınız ama bir mucize gerçekleşti ve enkazdan çıktınız. Şuan nasıl hissediyorsunuz kendinizi? Çok mutsuzum, çaresiz ve umutsuz hissediyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum. 34 yılımızı verdik bir ev yaptık, her şeyimiz yerle bir oldu.

-Yaşadığınız yeri, gezdiğiniz sokakları enkaz halinde görmek ve en önemlisi tanıdığınız, sevdiğiniz insanları bir gecede kaybetmek büyük bir acı. Anlatır mısınız sonra neler oldu, neler yaptınız?

--Sonrasında tanıdıklar yardım ulaştırdı. Herkes sağ olsun, var olsun. Allah onlardan razı olsun. Ben hiçbir şeye üzülmüyorum artık. Çoluk çocuğumuza acıyorum çünkü bu travmayı nasıl atlatırlar bilemiyorum. İnşallah tüm bu yaşananları unuturlar. Bakın görün işte kalacak bir tek yerimiz kalmadı, çadırlardan başka. Yaşım olmuş 55, bu yaşa kadar kimseye muhtaç olmadan yaşadık. Geçim kaynağımız hayvanlarımız da öldü, zor durumdayız.

-Psikolojik destek almayı düşünüyor musunuz, en çok neye ihtiyacınız var?

--Bir kez psikolojik destek alabildim ve en çok ihtiyacımız olan şey de bu. Lütfen bizleri unutmayın. Desteğiniz için çok teşekkür ederim.