Ailesi kalbinde yara olan insanlardır mutsuz olanlar.

Türkiye'deki başta kadın cinayetleriyle olmak üzere, bireysel ve toplumsal kırılmalarla özellikle ilgilendim, ilgilenmeye de devam ediyorum.

Binlerce sayfa rapor okudum.

Bunların çoğu ciddi bağımsız bilimsel raporlar, araştırmalar. TBMM'deki bu konuyla dolaylı bağlantılı birçok komisyon izledim.

Gazeteci olarak bu konuların çıkarıldığı yasalarla ilgili yasamada süreçlerine bizzat katıldım. Gözlemledim de…

Neredeyse otuz yıldır bu konuları takip ediyorum. Yeterli değil elbette. Bütün bunlardan çıkardığım bir varsayım var. Türkiye’deki aile yapısında büyük bir sorun var.

Ailesi mutsuz olanlar mutsuz.

Ailesinde sorunlu olanlar sorunlu. Sadece içkici babalar, ilgisiz anneler şunlar bunlar değil…

Bir kuruluş ve oluş olarak aile...

Ailesi insanın kalbidir.

Kalbi yara olan bir toplumla karşı karşıyayız.

Kalbi yara olan ve her solukta kendine batan insanların toplumuyuz biz.

Neredeyse bütün sorunların temelinde bu yaralı kalbin olduğunu düşünüyorum.

Daha önce de yazmıştım: Anneme neden evlendiğini sordum, “herkes evleniyordu” cevabını verişti. Neden çocuk yaptığını sordum “herkes yapıyordu” diye karşılık verdi.

Aynı soruyu geçen yıl yirmi-otuz yaş aralığındaki kızlı erkekli en az on gence sordum:

“Neden evlenmek istiyorsunuz?”

Cevap: “Arkadaşlarım evlendi”.

“Çocuk yapmayı düşünüyor musun?”

Cevap: “Çekirdek aile arkadaşlarım var”.

Uzun lafın kısası olmaz: Mutsuzluk ailede başlar, toplum onu pekiştirir.