Hiç birimiz kötü olduğumuzu düşünmeyiz.

Kendi deneyimlerimizden çıkardığımız sonuçları ötekilerle, ötekilerin faydası için paylaşırız.

Çoğumuz sevgi doludur.

Çoğumuz bilgedir.

Çoğumuz inançlıdır.

Çoğumuz, samimi, çalışkan, dürüst, dost canlısı… Saymakla bitiremeyiz iyi özelliklerimizi. Yine de bir noktaya gelip tıkanmıyor muyuz: BU KADAR İYİLİK ÇOK DEĞİL Mİ? Ya da BU KADAR İYİLİK tersten bakınca bir sendrom gibi durmuyor mu, şöyle bir çevremize baktığımızda…

SENDROM NE MİDİR?

Hadi normalden sapma diyelim. Elbette kibirden, egoizmden, kendini beğenmiş olmaktan, farklı sendrom.

İhtimal ki modern gündelik yaşamda kişilik bozukluklarımızın arasında kendini beğenme değil (narsizm) de iyi insan sendromu da var.

İyilik görece değil, iyiliğin kendine has görüntüleri, ifade biçimleri, beden dili vb. ritüelleri var.

İyilik hali var…

İyilik bir durum…

Ancak kendimizi iyi olarak nasıl konumlandırırız ve bu konumlandırma nasıl bir psikolojik rahatsızlığa dönüşür?

“BEN İYİ BİR İNSANIM” DERKEN ASLINDA NEYİMİZE VURGU YAPIYORUZ?

Ahlak?

Görgü kuralları?

İnançlarına bağlılık?

Temizlik?

Öz bakım?

Diğerkâmlık?

Samimiyet?

Çalışkanlık?

Dürüstlük?

Şiddete eğilimli olmama?

Aslında liste uzun…

Herkesin iyi olduğu yerde iyiliği aramak nafile bir uğraş gibi geliyor bana.

KENDİ KENDİSİYLE ZEHİRLENMİŞ İYİLİK KÖTÜLÜKTÜR!

İYİLİĞİN BİR ENDÜSTRİYE DÖNÜŞTÜĞÜ YERDE iyiliğin sendroma dönüşmesi bir oyunculuğun da sergilenmesi anlamına geliyor.

AZGIN BİR İYİLİK kendi endüstrisini işletiyor.

İYİYİ KENDİ İYİSİNDE BULMA HALİ, TAM DA İYİLİĞİN BİR SENDROMA DÖNÜŞTÜĞÜ YER olarak çıkıyor karşımıza.

Duyguların ekonomisi, barbarca bir iyilim hali ve yapay iyilik azımsandıkça iyiliğin yokluğuna yatırılan servet katlıyor.