Moderniteyle birlikte kentler içeriden ve dışarıdan çalışma-iş mekânlarıyla kurulduğunda, insanlara bu mekânların yanında yaşam alanları oluşturuldu. Neydi bu yaşam alanları: Toplu konutlar, alış veriş merkezleri, çocuk oyun alanları, parklar vb.

İnsanların iş ve çalışma alanlarından uzaklaştırılmaması bir siyasetti.

İş ve çalışma mekânlarından uzaklaşanlar için metrolar, toplu taşıma araçları vb. geliştirildi. Kimsenin kendine bir yaşam alanı kurmasına, kimsenin kendi zamanını yaşamasına izin verilmiyordu.

“VAKİT NAKİTTİ” EVET AMA KİMİN İÇİN; kapitalist için olabilir mi?

Kapitalist üretim biçimi “boş zaman”ı bile belirlemişti. Haftada bir veya iki gün; o kadar.

İNSAN FAALİYETLERİNİN ALINIP SATILMASI HALİNE GELMİŞTİ YAŞAM.

Modernite bütün bunları yaparken köleliği de kaldırmıştı. Bu doğruydu çünkü köle yoktu itaatkârlar, ikna edilmişler, kandırılmışlar toplulukları vardı artık.

Zaman kaybedilecek bir şey değildi; ZAMAN EMEĞİN HIRSIZLIĞININ ZAMANIYDI;

hatta zaman yaşam çalma aracı olmuştu.

Okullarda sitemin askerleri yetiştiriliyordu ve onlar hiçbir zaman belirlenmiş normların dışına çıkmıyorlardı; çıkamazlardı da zaten.

Oysa ZAMAN KAYBETMEK GEREKİR!

Yaşamak işyeri, metro, ev; ev, metro, işleri değil.

Bize yaşam olarak sunulan hiçbir zaman bir yaşam değildi, olması da mümkün değildi.

Bu kadar çalışmaya, bu kadar üretmeye gerek yok.

Daha önce de yazmıştım TEMBELLİK HAKKIMIZIN ÇALINMASIYLA başladı her şey.

Oysa zaman kaybetmek, BOŞA ZAMAN GEÇİRMEK DE BİR KAZANÇTI ve bu bize yaşamı duyumsatan bir deneyimdi.

Her şeyin mümkün olduğu dünyada kıstırılmış olarak yaşamak belirli bir amaca hizmet ediyor olmaktı.

Güya kendi hayatımızı yaşarken çıkan haritaya bakın: Şiddet, bunalımlar ve bunlar için KAPİTALİSTİN BİZE SUNDUĞU LABORATUAR YAŞAMI!

YAŞAMAK ZAMAN KAYBETMEKTİR; biriktirilen zamanın, harcanmayan zamanın bize hiçbir faydası yok. Bize dayatılan zaman kavramını reddetmek için zamanı ihtiyacımız yok. KAYBEDİLEN AMANDIR YAŞANAN ZAMAN!