Bazı duyguları kaç yaşımda olursam olayım çocukluk heyecanıyla yaşıyor olmak güzel şey.

Çocukluğumdan bu yana geniş ailede büyüdüm. Zaten kalabalık olan sofralarımız, Ramazan

geldiğinde daha da büyürdü. Çocuklara kurulan yer sofralarına diğer masaya sığmayan ablalar da

otururdu. Ve sofrada ne olursa olsun en güzel yemek olurdu.

Kendimi bildim bileli hep iple çekmişimdir Ramazan ayını. Yılın 1 ayı insanları daha sabırlı ve daha

anlayışlı görünce keşke geri kalan zamanlarda böyle huzur dolu olsa diye içimden geçmiyor değil.

En büyük şükür sebebim Müslüman bir ailede doğmuş olmam. Ama gayrimüslimlerin bile saygı duyup

iftar sofraları hazırladığı bir zamanda aynı ülkede yaşadığımız insanların aynı saygıyı göstermediği bir

toplum haline geldik.

Babamdan dinlediğim bir anı geldi aklıma. Büyükbabamın diş doktoru aynı zamanda çocukluğunda

sokakta birlikte oynadığı arkadaşıymış. Ailesi ermeni olan doktor, İstanbul’da doğup büyümüş.

Çocukluğunda büyükbabamla sokakta oynadığı bir gün elinde ekmekle sokağa çıkarken annesi geri

çevirmiş onu. Ramazan ayında oldukları için bunu yapmaması gerektiğini uzun uzun anlatmış. İnce

düşünmek, insanların karakterleri gereği olan bir şeydir. Zorundalıklardan değil seçimler sonucu

gelişir.

Öyle bir zamandayız ki, oruç tutmayanın diğerine saygı göstermemesi bir yana, diğer yandan da “sen

neden oruç tutmuyorsun” sorgularında ve saygısızlığında kaldık. Bence asıl mesele insanın insana

tahammülü kalmadı.

Her şeye rağmen bu huzur dolu ayın hepinize iyi gelmesini ve gerçek benliğimize dönebilmemizi

diliyor ve bu haftaya da veda ediyorum. Kalabalık iftar sofralarımızın geri geleceği günlere bir an önce dönebilmemiz ümidiyle.

Günaydın…

İyi öğlenler,

Huzurlu akşamlar…