Özellikle son zamanlarda içimde biriken bir uzun yol hasreti taşıyorum. Cam kenarında kulağımda müzik ile saatler süren düşünceler çekiyor canım. Hani derler ya nereye vardığının önemi olmadan diye, o misal sadece gitmek istiyorum. Bir öncekinden farkı olmayan günler arasında kaybolurken kendimi bulmak için tek yol buymuş gibi geliyor. Uzun bir yol sonunda yeni kararlar almak tüm terapi ihtiyacımı karşılayacak gibi hissediyorum.

Bir yandan da kafesinin içinde dönüp duran kuşlara döndük aslında. Uçmayı unuttuk, izin verseler savrulup yere düşeceğiz. Sanki hiç öğrenmemiş gibi çaylak çaylak uçmaya alıştıracağız kendimizi. Bundan birkaç yıl önce birisi çıkıp tüm bunları anlatsa gülüp geçerdik. Aklımızın ucundan bile geçmeyecek bir ihtimal ile sınanıyoruz hepimiz. O göz ardı ettiğimiz ihtimalin hayatlarımızı, psikolojilerimizi nasıl alt üst ettiğini izliyoruz uzaktan.

Alışkanlık olarak hayatlarımıza kazıdığımız davranışlarımız bile şimdi uzak kalıyor bize. Normal dediğimiz hayatlarımızdan uzaklaşıp eski normal zamanlarımıza dönmek için gün sayıyoruz. Bitiremediğimiz kitaplarımıza, izleyemediğimiz dizilerimize bakıp keşke vaktim olsa dediğimiz günlerden uzaklaşıp tüm o şeyleri yaşadıktan sonra o şikayet ettiğimiz hayata dönmek istiyoruz. Özlemek gerekiyor bazı kıymetleri bilmek için.

Hayal kurarak büyüyoruz ve büyüdüğümüz zaman kurduğumuz hayallerden çok uzakta hayatlar yaşıyoruz. Belki de bu yüzden sıkılıyoruz hayatlarımızdan. Kendimizi görmek istediğimiz yerden çok uzak kalıyor yaşadığımız hayat. Büyürken yolun bir yerinde cebimizden çıkartıyoruz hayallerimizi. Sanki olmaması daha kolayımıza geliyormuş gibi vazgeçiyoruz hepsinden. Kendi mutluluğumuza en büyük engel yine biz oluyoruz.

Ve bugünün, bu haftanın sonuna geldik. Haftaya daha mutlu konularla tekrar görüşmek üzere,

Günaydın,

İyi öğlenler,

Huzurlu akşamlar…

Gününüzün hangi vaktine denk geldiysem o vakitte bir gülümseme bırakabilmek umuduyla bir yazarca geçti buradan.