Geçtiğimiz hafta bir karar vermek üzereyken fazlaca düşündüğüm bir noktaydı bu. Sonrasında kendimizden daha öne koyduğumuz bir gerçekle yüzleştim, ardımızdan konuşulanlar yaşayacağımız hayattan neden daha önemliydi? Aman kızım millet ne der, cümlesi beynimize o kadar kazınmış ki kendimizi soyutlamışız hayatlarımızdan. Herkesin yanımızda olamayacağı gerçeğiyle yüzleşmemişiz, hayatımıza giren her insanın yeri geldiğinde gideceğini unutuvermişiz, en önemlisi kendimiz için değil örnek olabilmek için yaşıyormuşuz gibi kararlar vermeye başlamışız.

Yaşıtlarım bekarların çevreden aldığı en popüler soru maalesef nasıl oldukları, sağlık sıhhatleri değil, neden evlenmedikleri. Evlenmiş olanların neden bir çocuk sahibi olmadıkları, çocuğu olanların ise diğer bir çocuğu. Peki en sonu ne mi? Bu genç yaşta neden hemen çocuk sahibi oldukları…

İnsanlar asla memnun olmazken biz onları memnun edebilmek adına yaşıyoruz. Biraz geç olsa da bu durumun farkına varıp artık bir yeter demeye başladım. Ben kendi hayatımı yaşamakla yükümlüyüm, hayatım boyunca bayramlarda 10 dakika görüştüğüm insanların hayallerini değil.

Bir hafta boyunca etrafımdaki herkese sorduğum bu soruyu size de iletiyorum. Peki siz kararlarınızı neye göre veriyorsunuz? Eğer cevap kendiniz değilse bir daha düşünmenizi öneririm.

Bir kere geldiğiniz bu hayatta her istediğinizi kendi hayallerinizdeki gibi yaşamanız dileğiyle…