Yine bir salı ve yine ben geldim. Bu hafta hayatımın biraz depresif döneminde olduğumdan sizi de kendi depresyon konumuma çekiyorum. Hep birlikte çıkalım mı depresyondan?

Özlemek ne güzel duygu değil mi? Hâlâ özlüyor olabilmek, özledim diye aramak, saatlerce

eski anılardan konuşabilmek. Bugün özlediğim arkadaşlarımla saatlerce sohbet ettim. Fark ettim ki,

onlarla olan anılarım aklımda hiç silinmeyecekler köşemde. Ve kaç yıl geçerse geçsin, kaç insan

tanırsam tanıyayım hayal kırıklığına uğratmayacak olan sadece biz kalıyoruz geride.

Bazı insanların hayatımıza girme sebeplerinin bizim için sınav olduğunu düşünüyorum. Bazen

o kadar güzel şeyler öğretiyorlar ki bize gerçekten değer veren insanların farkına varıyoruz. İyi ki

varsın, diyebilmek en güzel duygu aslında hala söyleyebiliyorken özellikle.

İnsan ailesini seçemez derler ama seçebildiğimiz ailemiz bence arkadaşlarımız. Arada

kilometrelerce mesafe olsa da 15 dakikalık telefon konuşması bile yetiyor hissettiğimiz tüm

yalnızlığımızın kaybolmasına. Kaç yaşında olursak olalım hâlâ hayal kuruyor olmak, hayallerimizi

gerçekleştirmek için çaba harcamak, mutlu olmak için bir sürü sebebimiz olduğunu gösteriyor bize.

Hepimiz hayatımızın bir kısmını hayallerimizi gerçekleştirmek için çaba harcayarak

geçirmeliyiz aslında. Her hikaye mutlu bitmez ama bazı hikayelerde önemli olan çaba harcayabilmek,

sonrasında kendimize keşke dememek. Zaman, hem geri gelmeyen tek şey olmasıyla meşhurken hem

de bize verilen en büyük ödül.

Aklınıza bu zamana kadar yaşadığınız en güzel anıyı getirin ve imkanınız varsa bunun için

teşekkür etmeyi asla unutmayın. Bir hafta sonra görüşmek dileğiyle başlıyorum vedaya…

Günaydın,

İyi öğlenler,

Mutlu akşamlar…

Gününüzün hangi vaktine denk geldiysem o vakitte bir gülümseme bırakabilmek umuduyla bir

yazarca geçti buradan.