Bir zamanlar, havanın aşırı soğuk olduğu bir günde, temiz kalpli bir zat dışarıyı seyrediyormuş. Yoğurtçunun sesini duyup, hanımına “kap getir yoğurt alayım” der. Hanım “yoğurt var, ihtiyacımız yok” deyince, Muhterem “Bizim ihtiyacımız yok ama yoğurtçunun ihtiyacı var ki bu soğukta sokaktan üçüncü geçişi…” der…

Şimdilerde içim acıyarak gözlemliyorum, pazarda bahçesinde yetiştirdiği üç, beş sebzeyi satmaya çalışan yaşlı teyzeyle pazarlık edenler, 4 TL’ye maydanoz alıp, 1 TL uzatıp para üstü bekleyenler, hatta cadde üzerinde tekerlekli sandalyede çakmak, mendil satan engelliye pazarlığa girenler gördüm. Daha acı olan ise bu satıcıların birçoğunun istersen para verme diyecek kadar tok gönüllü olmaları.

Aynı ürünlerin, biliriz ki, zincir markette fiyatı en az iki katıdır. Ancak paramız kuruş eksikse alamayız. Ne kadar acı değil mi? O an paramız yetmediğinde kasada öylece kalakalmamız.

Fırında "askıda ekmek" uygulaması varsa, sokakta engelli çakmak satıyorsa, yaşlı teyze pazarda maydanoz satıyorsa, elbette sorumluluk sosyal devlet olma gereklerini yerine getirmesi gereken idarenin, ama bizde bu ihmale ve yetememeye tuz biber olmasak mı?

Başkalarının bakış açımızı ve duygularımızı dikkate almalarını istiyorsak, neden onlar için aynı şeyi yapmıyoruz?

Hayatın, yoğun ve gergin koşulları içinde bıkkınlık, tükenmişlik hissine kapıldığımızda nasıl da, beterin beteri var diye kendimizi motive edip, hayata ve olaylara bakış açımızı düzenlemeye, dizginlemeye çalışırız.

Zor da olsa sadece empati bile, daha mutlu bir çevre, daha huzurlu bir topluma vesile olacaktır. Kişisel problemlerimiz kadar, toplumsal problemlerimizin, çoğunun çözümünde anahtar kelimedir; empati.

Belki toplumu değil ama en azından kendimizi iyi bir insan yapabiliriz.

Yaşamınızda iyi insanlarla, acıma hissi olan ve karşısındakinin yerine kendisini koyabilen kişilerle karşılaşmanız dileği ile...

Kalın sağlıcakla.